Wilbert Kaal Trio geeft jeugdigheid terug aan oude jazz Wilbert Kaal Trio geeft jeugdigheid terug aan oude jazz

Bij het aanvangsnummer heeft het Wilbert Kaal Trio op enkele momenten even moeite elkaar in het spel te vinden. Neemt niet weg dat zwoele easy listening jazzpracht in Woongroep Hoeksterpoort prettig tot je komt, met (voor het sfeerplaatje) een verkwikkend lentezonnetje dat voorzichtig door de ramen naar binnen schijnt. De warme saxklanken van Ezra Efdé krijgen exotische bijval van latin-jazz die doorklinkt in het pianospel van Wilbert Kaal. Afwisselende solo´s van saxofoon en piano kleuren mooi in. Op een wijze die regelmatig gehanteerd wordt binnen de (authentieke) jazz, maar toch vaak goed kan werken, is die van de speelse ´vraag en antwoord´-opzet. De drie eindigen dan niet helemaal gestroomlijnd, waarvoor Efdé zich bij de aanwezigen verlegen glimlachend kort verontschuldigt. De luisteraars lachen hem toe, geen enkel probleem.

Jazz-standard I Remember You (onder meer bekend door memorabele uitvoeringen van trompettist/zanger Chet Baker) kent een drumintro van Jort Lijzenga. De bandcommunicatie in het spel scherp houdend, begint Efdé erop hoorbaar te tellen. Om daarna met zijn kompanen een prima pot slepende jazz voor te zetten. Ook Bebop klassieker Yardbird Suite, van saxofonist Charlie Parker, verloopt gestaag en gedragen. Subtiel swingend, met weer afwisselende solo’s van sax en piano die al glooiend en warm aanvoelend op je neerdalen. Pianist en orkestleider Duke Ellington (jaren dertig en veertig vaandeldrager van de Amerikaanse bigband) componeerde Satin Doll. Een redelijk uptempo stuk, ingezet met een smeuïge drumsolo van Lijzenga. Doet hij knap hoor, op zijn sober samengestelde kit.

Het is allemaal boeiend en aanstekelijk wat deze drie jonge honden in een klein uur tijd voorschotelen. De langskomende jazz-standards krijgen frisse interpretaties mee en rollen met de typische jazzswing lekker door. Aan de warme, vaak aardig melancholische ondertonen wordt fraaie invulling gegeven door beide melodieinstrumenten. Daarbij lijkt Efdé een wat prominentere rol in te nemen, als het gaat om de verdeling van de sfeertinten in het te horen materiaal. Kaals spel is daarentegen weer meer ondersteunend in de veelal functionele ritmiek van Lijzenga.

Kenny Dorhams Blue Bossa maakt nog eens goed duidelijk dat Efdé een patent heeft op een volle, warme klank. Een sterke troef in de sound van het trio. Als een Stan Getz (heeft zijn algehele geluid en speelstijl ook wel iets van weg) laat hij de zwoele kanten van het trio nadrukkelijk gelden in wederom tropisch swingende bossa nova/latin jazz. Het Wilbert Kaal Trio sluit af met standard Perdido, die faam kreeg door onder meer Duke Ellingtons uitvoering. Deze uptempo swinger heeft een pakkend saxthemaatje en voorziet misschien in de meest zonnige klanken van vanmiddag. Daar mag Kaal voor zorgen middels vrolijk slingerend pianowerk.

Hoewel de drie de samenhang in het onderlinge spel soms even moeten zoeken, is het toch vrij ontwapenend en lekker ongedwongen hoe de ´jonkies´ hun jazz vanmiddag presenteren. Het Wilbert Kaal Trio loopt over van de nodige muzikaliteit en kan er alleen nog maar beter op worden. Sterker nog, laat ze maar lekker in deze samenstelling doorspelen.