De Gentenaren kwamen vorig jaar met de live-plaat Afterlife, waarop ze akoestische versies van oudere nummers samenbrachten met nieuw materiaal. Die plaat vormt nu de leidraad van deze avond. Sommige mensen beginnen bij het horen van het woord akoestisch al onmiddellijk met hun ogen te rollen. Volledig ten onrechte, alsof het hier de zoveelste rockband betreft die voor de afwisseling even een rustige plaat maakt, om daarna weer over te gaan tot de orde van de dag. Want zelfs in deze uitgeklede variant is Amenra vele malen intenser dan menig doorsnee band. Dit blijkt al uit de twee openingsnummers van de set Aorte. Nous Sommes De Même Sang en Razoreater. Ook zonder versterking weten ze met gitaarriffs en drums de spanning continu vast te houden en klinkt het geheel tegelijkertijd zowel dreigend als fragiel. Het is dan ook geen wonder dat aan het einde van het eerste nummer er aanvankelijk in plaats van applaus alleen volledige stilte klinkt in deze intieme zaal van Neushoorn.
Er zijn maar weinig bands die zoveel intensiteit in hun optredens leggen als Amenra. Dit Gentse gezelschap maakt in de regel een soort sludgemetal, hoewel elk labeltje de diversiteit van hun muziek eigenlijk tekort doet. Twee dingen blijven echter altijd gelden: de nummers zijn snoeihard en loodzwaar. Daarmee is de band doorgaans een graag geziene gast op het Tilburgse Roadburn festival of op Into the Void, waar ze een paar jaar terug een weergaloze show speelden. Dit maal dus akoestisch, in de Grote Zaal van Neushoorn.
Want in die stilte vindt Amenra juist zijn kracht. Bijvoorbeeld op het meest breekbare nummer van de set Les Lieux Solitudes, een tot dusver onuitgebracht nummer dat werkelijk hartverscheurend mooi is. Zanger Colin van Eeckhout, normaal gesproken vooral bekend vanwege zijn gepassioneerde schreeuwen, mijmert nu veelal zijn teksten door de muziek heen om dan weer glashelder boven de instrumenten uit te klinken. Hierbij wordt hij verder bijgestaan door violiste Femke de Beleyr die hem met haar wenende zang uitstekend aanvult. Zoals op een van de laatste nummers van de set The Longest Night, waar de twee stemmen continu een contrast met elkaar vormen tot ze elkaar uiteindelijk vinden en samenvallen. Enige vreemde eend in de bijt is eigenlijk de cover Het Dorp van Zjef Vanuytsel. Een meer folk-achtig nummer die weliswaar een sterk nostalgische tekst heeft, maar muzikaal gezien een stuk luchtiger is dan de rest. Het enige moment om adem te halen in een verder beklemmende set.
Ze mogen dan weliswaar al hun gitaargeweld hebben ingeruild voor intimiteit, maar elk akkoord komt nog steeds binnen als een mokerslag. Amenra is in deze opstelling nog steeds even intens als voorheen. Daar komt nog eens bovenop dat juist door die stilte, de vaak poëtische teksten nu daadwerkelijk verstaanbaar zijn en een stuk beter tot hun recht komen dan voorheen. Met hun komende album Mass VI in aantocht, kijken veel fans alweer reikhalzend uit naar het nieuwe werk, maar vanavond bewijzen ze dat Afterlife meer is dan een klein akoestisch uitstapje. Hier brengen ze dezelfde passie en intensiteit die we ook gewend zijn van hun versterkte shows, zonder ook maar iets aan kracht in te boeten.
Gezien
Amenra
Neushoorn, Leeuwarden
Vrijdag 17 maart 2017