Vanaf dag één is The Homesick al een band geweest die schijnbaar overal lak aan heeft. Van playbacken in Noardewyn tot het publiek in Romein bestoken met rookbommen zodat het hele pand ontruimd moet worden, het lijkt het drietal uit Dokkum allemaal niet veel te deren. Maar om dit te bestempelen als rebellie of aandachttrekkerij lijkt me onjuist. Het is meer een soort “wie doet ons wat”-houding die evengoed exemplarisch is voor hun muziek. Misschien zit er wat in het water in Dokkum, maar het is precies het soort houding dat doet denken aan It Dockumer Lokaeltsje van vroeger. Nu kunnen we op debuutalbum Youth Hunt eindelijk zien wat al die eigenzinnigheid oplevert.

Of we dit jaar een betere opener op een plaat te horen gaan krijgen dan Half Aryan valt nog maar te bezien. Weg is de lo-fi blend van nonchalante zang en galmende gitaren dat de vorige ep Twst Yr Wrsts karakteriseerde. In plaats daarvan hebben we nu een venijnig baslijntje, lawaaiige gitaren en steeds verder escalerende zang die uiteindelijk in een ijzersterke melodie uitmonden. Niet dat het volgende nummer hier veel voor onder doet. “The best part of being young is falling in love with Jesus” heeft grotendeels dezelfde ingrediënten, maar ook een pakkende hook waardoor het nummer je nog wel een paar dagen blijft achtervolgen. Ubercoole postpunk of onweerstaanbare pop; The Homesick doet het op deze nummers gewoon allebei.

Dat betekent echter niet dat dit het enige is wat ze in huis hebben. Het luchtige Gucci Gucci had bijvoorbeeld ook zomaar op Twst Yr Wrsts  kunnen staan en klinkt geïnspireerd door een artiest als Ariel Pink, van de dwarse gitaarmelodie tot de speelse zang. Wat vooral opvalt is hoeveel strakker hun productie hier is geworden. Het beste nummer op de plaat is echter St. Boniface, over Frieslands meest geliefde goedheiligman. Een onverbiddelijk nummer dat rustig begint, maar steeds verder omslaat in een soort manie tot zanger Jaap van der Velde uiteindelijk gefrustreerd ''Where is my faith?!'' uitschreeuwt. Het nummer doet sterk denken aan bands als Preoccupations en Ought of iets dichter bij huis: Rats on Rafts. Ditzelfde geldt voor afsluiter Eater of Meat die met zijn affectieloze zang en drumgeweld evenzeer dreigend als opzwepend klinkt. Steeds weer weet de band nummers met verschillende kanten neer te zetten die ze moeiteloos met elkaar combineren.

Met Youth Hunt heeft The Homesick duidelijk een plaat gemaakt die sterk beïnvloed is door het opgroeien in Dokkum met religieuze verhalen en het alledaagse plattelandsleven als leidraad door veel nummers. Zo weten ze een geheel eigen esthetiek te creëren waar ze lawaaiige postpunk en speelse popliedjes perfect met elkaar weten te combineren. Hoewel ze live altijd al een formidabel geluid hadden, weten ze deze zelfde energie nu ook op plaat vast te leggen. Met hun debuutalbum bewijst The Homesick weer dat eigenzinnigheid maar al te vaak tot genialiteit leidt.

© The Homesick