Tegen middernacht staat de tent bij Ravenswoud al tot de nok toe gevuld; de village staat te springen om los te gaan op een stevige dosis surfrock. Tijdens de eerste noten maakt together PANGEA deze belofte ook waar en staat de hele tent op zijn kop. Ze beginnen duidelijk op voorsprong en maken hier volop gebruik van. De set bevat genoeg variatie met wisselingen van balladachtige nummers tot razendsnelle rock-'n-roll. De gemeenschappelijke factor is dat het allemaal typisch west coast klinkt, dus denk aan bands als Ty Segall, Thee oh Sees en The Black Lips, allemaal uit de stal van Burger Records in Los Angeles. Het ligt lekker in het gehoor maar is tegelijkertijd nergens écht verrassend.

Dat hoeft gelukkig ook helemaal niet. Het is moeilijk om specifieke hoogtepunten in de set aan te wijzen, maar dat is puur omdat de hele set erin gaat als zoete koek. De nummers van Badillac krijgen nog steeds de meest enthousiaste reacties, het titelnummer van deze plaat brengt onmiddelijk het hele publiek in extase en ook Offer en Sick Shit worden enthousiast ontvangen. Niet alleen het publiek maar ook de band lijkt er zin in te hebben. De vocalen van William Keegan worden werkelijk uitgeschreeuwd en bassist Danny Bengston doet vaak even hard mee. Zo swingt, schuurt en schreeuwt de band zich door de set heen met het publiek continu op hun hand. Enig minpuntje is dat het einde al binnen de veertig minuten wordt aangetikt. Er is nog een korte toegift, maar daar blijft het ook echt bij. Zo blijft het publiek enerzijds vermaakt achter en anderzijds nog hongerig naar meer.

together PANGEA heeft twee jaar na hun hoogtepunt nog weinig aan kracht ingeboet. Ze weten nog steeds perfect het zomerse gevoel te pakken met hun uptempo surfrock. Nee, de nummers verrassen niet echt meer en ja, de gecreëerde chaos is totaal verwacht. Maar dat doet er allemaal niet toe. Ze spelen precies wat het publiek wil horen en kennen eigenlijk geen zwak moment in hun set. together PANGEA is nog steeds een van de beste festivalbands.

...

...

...