Als één van de laatste acts van Welcome to The Village 2016 is het podium van Grootegast voor My Baby. Met een didgeridoo-intro op de achtergrond betreedt zangeres Cato van Dijck als een voodoogodin het podium. De beats afkomstig van haar broer Joost, voeren de spanning op en gitarist Daniel Johnston glijdt met een bottleneck (een buisje om de vinger om slide-guitar mee te spelen) over een wat lijkt zelf gemaakt enkelsnarig instrument; "Ladies, babies and gentlemen", kondigt gitarist Daniel Johnston aan. We hebben de blues meteen te pakken.

Kun je in bluesrock nog vernieuwend zijn? Oh, jawel! My Baby weet blues, country en soul te verpakken in een oerwoud van afterbeats. De nummers zijn zo lang als klassieke aria’s en gemaakt om op te dansen. Grootegast staat afgeladen met dansende mensen die geen genoeg kunnen krijgen van de bluesy jungle-disco die My Baby neerzet.

Om er nog even een schepje bovenop te doen, geeft Cato een uithaal die tot ver in Leeuwarden te horen is. Een daverend applaus volgt. Al het hele optreden straalt ze mysterie uit; ze komt over als lastig te doorgronden en slecht bereikbaar. Het maakt haar verschijning even sexy als interessant. Met haar opmerkelijk kleine gitaar speelt ze ronkende lage tonen met de blote handen, zonder plectrum. Op de afterbeat prikt de fuzzy sound van Johnston door de mix heen. Die staat mooi in contrast met de lichte vrouwenstem van Cato. Ook Joost krijgt nog even zijn momentje. Waar hij de hele set speelt als een spil in het geheel, krijgt hij een minuut vol fills die hoge ogen gooien.
My Baby is maar met drie leden, maar o zó compleet. Ze hebben grote muzikale skills, een doordacht concept, dansbaarheid, een herkenbare sound, de looks van een echte festivalband en bovenal de blues.