Met het bejubelde debuutalbum Day’s of War (2014) en een evenzo goed ontvangen tweede album Thing’s Will Matter (2016) op zak, bestormen de mannen van Lonely The Brave Engeland en de rest van Europa. Vooral het stemgeluid van frontman David Jakes maakt volgens velen het verschil in de sound van Lonely The Brave. Maar ja, zoals eerder vermeld, valt ook de podiumpresentatie van deze beste man op. Op de vroege avond van de derde dag Welcome to The Village lijkt er nog meer aan de hand te zijn. Tussen de houterige poses en ongemakkelijke momenten door, oogt Jakes ook wat ziek. Hij loopt met een donkere blik kuchelend over het podium te ijsberen, waarbij hij elke gelegendheid aangrijpt om aan een warme drank te zippen. Het doet heel erg denken aan vroeger toen je voor de eerste keer een spreekbeurt voor de klas moest geven. Niet durven kijken, kuchelend van zenuwachtigheid en hopen dat het snel voorbij is.
#WTTV16: De ongemakkelijke spreekbeurt van Lonely The Brave
Het verhaal komt niet uit de verf tijdens lezing bij Bontebok
Zoek er een willekeurige recensie bij over het Britse Lonely the Brave en je leest overal hetzelfde. Het debuutalbum is briljant, de frontman staat er tijdens een optreden als een ongeinteresseerde zak hooi bij, heeft wel een mooie stem, de rest van de band draagt het geheel en de liedjes zijn goed te pruimen. Kunnen we daar tijdens Welcome to The Village nog iets anders van maken of aan toevoegen?
Wat dat betreft kruipt het uur voorbij. Muzikaal gezien staat de basis van Lonely The Brave wel stevig maar de nummers zitten betrekkelijk rechtlijnig en braaf in elkaar. Met een lekker pompend drumintro van bijvoorbeeld Deserter, het onheilspellende karakter van Jaws of Hell en fijn wegpingelende Diamond Days brengen ze her en der de schwung er nog een beetje in. Gitarist Mark Trotter is duidelijk de smaakmaker van het stel. Hij walst qua enthousiasme bijna over zijn bandgenoot Jakes heen. Meerdere malen herhaalt hij tussen de nummers door hoe bijzonder ze het festival en het publiek vinden. Uiterst sympathiek natuurlijk, dus we accepteren het compliment met liefde. De vraag rijst wel meteen hoe zoiets dan werkt binnen zo’n groep waarbij duidelijk één groepslid de indruk geeft het liefst weg te willen vluchten.
Die vraag moeten we misschien maar gewoon loslaten. Het gaat om het hier en nu. Ze staan met een solide set op het podium van Bontebok en zeker vier van de vijf bandleden hebben het ogenschijnlijk prima naar hun zin. Het optreden van Lonely The Brave zal niet als een gedenkwaardige de Welcome to The Village archieven in gaan, maar wel als een aparte. Ondanks een kuchelende, saaie en vermoedelijk licht autistische frontman weten ze met hun nummers een veld vol dorpelingen te behagen. Op de vraag of we nu iets kunnen toevoegen aan alles dat ooit al eens is geschreven over de band? Neen. Helaas niet.