Aan het begin van Bewilders verschijnen op Bontebok, kabbelt de muziek wat voort. Totaal geen heftig gitaargeweld of wiegende heupen zoals de aankondiging ons heeft beloofd, nee, we krijgen indie van het album Dear Island, die perfect binnen de lijntjes is gekleurd. Maar het boutique-geluid uit een prachtig arsenaal versterkers ontwikkelt zich. Er komen bovendien gitaren het podium op om je vingers bij af te likken (Strat, Tele, en hele dikke SG’s voor de liefhebbers.)

Geen nummer eindigt zoals het is begonnen. De arrangementen van de Utrechters zijn eigenlijk best interessant. Het ouderwetse gitaargeluid, gemixt met een swingende rock feel van drummer Bram Hakkens, maken de liedjes bovendien nog smakelijk ook. Toch zijn er ook zeker country-elementen in terug te vinden. Leadzanger Maurits Westerik speelt de eerste helft met zijn akoestische gitaar voor op de borst, en zingt met een scherpe toon.

Halverwege de set gaat het gas er op, Westerik gooit zijn jasje uit en we krijgen waar we voor kwamen. De keurigheid wordt door de drums doorbroken met ongecontroleerde riffs die uit de maat lijken te zijn. Gitarist Arjan Kamphuis geeft een dikke gitaarsolo, en uiteindelijk komt alles toch weer op z’n pootjes terecht. Ook de backline Hakkens en bassist Jeroen Overman, die overigens zeer professioneel staan te spelen. (Overman, waar kennen we je ook alweer van? Juist, van het Eurovisie Songfestival met Douwe Bob). Bewilder staat als een huis, op een on-Nederlandse manier.

Om er nog een schepje bovenop te doen, krijgt Westerik een Gibson SG aangereikt van een stereotype roadie met tattoo’s, een baard en een grote zonnebril. Samen met zijn compagnon Kamphuis slingert hij erop los. De keurigheid maakt plaats voor meer Brood-achtige taferelen. Westerik strekt zelfs tot tien keer toe zijn been op ooghoogte. Naast een hele fijne leadzanger om naar te kijken, is Westerik dus ook nog eens zeer atletische bandleider. Bewilder laat op Welcome to The Village twee gezichten zien: één voor de keurige indierock en één voor het betere gitaristische scheurwerk. Het zijn dus toch niet zulke nette jongens als we dachten.