Het is vrijdag half elf als band en entourage aankomen in het ROOM hostel in Rotterdam. Zanger/gitarist Peter van Beets heeft zin in bier, maar besluit toch nog even te wachten. Bassist Redmer de Boer en drummer Roel Meijer drinken rustig hun zoveelste kopje koffie van de dag. Ze zijn om kwart voor acht ’s ochtends met de trein uit Leeuwarden vertrokken, met fotograaf, filmmaker, boeker, organisator en ondergetekende in het kielzog. Er moet nog even energie verzameld worden voor een dag met een workshop en een show.
Hoewel ze allemaal nog studeren, ligt iets schools als een workshop niet helemaal in het straatje van de band. Muzikanten worden niet graag gedwongen om na te denken over wat ze willen uitdragen, en hoe ze zich naar het publiek willen presenteren. Toch lijkt Abdomen aardig op een lijn te zitten. Blijkbaar zijn Peter en Roel gefascineerd door sociologie (wat zich vertaalt naar: we vinden veel mensen kut, maar daardoor ook grappig). Een bepaald imago uitstralen is lastiger: aan de ene kant willen ze agressief lijken, aan de andere kant wil Peter eigenlijk een soort David Bowie zijn en als het kan willen ze ook een beetje humor laten zien.
’s Avonds mogen ze dat imago laten zien in een zaal met de akoestiek van een lege parkeergarage. Het podium lijkt nog het meest op een isoleercel, en het plafond is zo laag dat Peter bijna wordt gescalpeerd. De show vol nieuw werk is slordig, maar dat maakt niets uit: het geluid wordt toch zo hard weerkaatst door de betonnen vloer dat elke fout onhoorbaar is. Agressie en David Bowie heb ik niet gezien. Humor wel, wanneer Roel de gitaar grijpt tijdens het afsluitende praatje van de presentatrice, en er snel de riff van Smells Like Teen Spirit uitgooit voor de geluidsman hem wegdraait. Dat Nirvana-ripoff-imago raak je zo niet snel kwijt.
Abdomen op EZDF: ‘Smartasses from up North’ in Rotterdam
Make Rotterdam Neet Again
Drie dagen, vier bands. Het project Ein Zwei Drie Fjouwer nodigt bands uit Bremen, Hamburg, Rotterdam en Leeuwarden uit voor een weekend vol shows, sessies en workshops. We volgen de Friese afgezant, garagepunktrio Abdomen, op hun poging om zo nonchalant mogelijk Rotterdam te veroveren.
Zaterdagochtend blijkt dat Roel er niks aan kan doen. Het is fysiek onmogelijk voor Abdomen om geen Nirvana te spelen. Na de soundcheck voor een live opnamesessie met producer Rikke Korswagen kan ik de riff van All Apologies niet meer horen. Deze dwangstoornis is niet het enige probleem waar Abdomen vanochtend mee moet kampen. De band is niet gewend om op zo’n laag volume te spelen, en Peter’s gitaarband valt af tijdens de eerste take. De zanger klaagt ook over keelpijn, wat op een meelevende “ah stil jong” van Roel kan rekenen. Toch verloopt de opnamesessie verbazingwekkend goed. Ik had me voorbereid op tientallen keren naar I Want It luisteren (ik had zelfs een boek mee, hoe rock-’n-roll is dat?), maar na drie takes heeft Rikke al wat hij nodig heeft. De boeker van de Bremense band, Havington, vat het goed samen: “This band has one advantage: they’re tight.”
De dynamiek binnen de band is gemakkelijk te zien. Meest opvallend zijn Roel (23) en Peter (24), die constant flauwe inside jokes heen en weer gooien. Het hele weekend praten ze met zware Friese accenten, en sms’en dieren met namen naar elkaar. De wat rustigere Redmer (28) lacht op de achtergrond mee, maar stelt tussendoor de serieuze vragen. Deze jongens neerzetten voor een traditioneel interview werkt blijkbaar niet. Als de filmmaker dit probeert gaan de antwoorden over dat Roel pindakaas heeft herontdekt, en dat Peter het jammer vindt dat ze geen Griekse yoghurt hadden bij het ontbijt.
Als je wat van Abdomen wilt weten, moet je je vragen stellen op momenten dat ze niet kunnen afdwalen. Ik vraag Peter tijdens de autorit van de studio naar het hostel naar hun plannen voor het eerste album. Eind november vertrekt de band in een oude camper naar Leeds, waar zij met producer Matt Peel (o.a. Pulled Apart By Horses, Bad Breeding) gaan samenwerken. “Ik had opgezocht wie een album van Eagulls had geproduceerd, en zo ben ik bij hem gekomen,” vertelt Peter. “Ik heb contact met hem gezocht, en hij vond ons vet, dus hij wou wel samenwerken. Ik vind het wel fijn om met iemand te werken met wie je een muzikale klik hebt.”
“Het is eigenlijk best chill om ’s ochtends dingen te doen,” zegt Roel in zijn oneindige wijsheid, “dan kun je ’s middags bier drinken.” Daar moeten we helaas nog even op wachten. Samen met Duitse fotograaf Constantin Iliopoulos gaan de jongens op zoek naar mooie locaties voor bandfoto’s. Al snel valt het oog op een flatgebouw met een interessante trappengang. Constantin twijfelt geen moment en schiet de portier aan. De blonde twintiger, net gekleed, kijkt wat bedenkelijk, maar zodra Constantin vertelt dat dit een internationale band is die vanavond op de MTV European Music Awards speelt geeft hij toe. De band loopt in hun beste Engels ouwehoerend achter de jongen aan, constant bang voor de vraag waar ze vandaan komen. De vraag blijft uit, en Abdomen heeft nieuwe persfoto’s vanaf het dak van het Erasmusgebouw.
Het trio mag de geplande akoestische sessies overslaan (gelukkig maar), want ’s avonds speelt het trio tijdens de Popronde in Bar3. In het boekje worden ze weer eens als grungeband beschreven. Ik verwacht dat de angstige tieners van Rotterdam hierop af gaan komen, maar ik was vergeten dat de Nirvanafans van toen nu de veertig ruim zijn gepasseerd. Ik heb nog nooit kortpittige kapsels zien headbangen, maar ik zie het hier. Kale mannen slaan elkaar enthousiast op de schouders, en proberen nog eens te pitten zoals ze in 1991 deden. Je zou met zo’n schouwspel bijna vergeten dat Abdomen hier een van de sterkste sets uit hun loopbaan neerzet.
“Ik ben hier echt helemaal klaar mee, het is niet eens grappig meer.” Peter gaat op de laatste dag nog wel meer klagen, maar nu gaat het nog over de Spaanstalige muziek die bij het ontbijt wordt gedraaid. De meeste mensen zouden het hierbij laten, maar Peter loopt naar de balie om netjes te vragen of die kutmuziek even uit kan. Even later komt er andere muziek uit de speakers. Peter drinkt tevreden van zijn koffie.
Hij gaat het nodig hebben, want het wordt een lange dag: eerst een soundcheckworkshop met een geluidsman, en ’s avonds een show voor een panel van experts. De jongens liggen halfdood in de bioscoopstoelen van WORM, maar leven op wanneer de geluidsman een biertje aanbiedt. De rest van de workshop wordt echter genegeerd als ze erachter komen dat er twee arcade machines in de andere zaal staan.
Dan de panelshows. Het voelt als een podiumavond op de middelbare school: speel je liedjes, krijg commentaar van de jury, volgende band. Peter vindt het kut, maar hij heeft twee Fritz-Kola’s op, dus hij kan weer even vooruit. Als Rotterdamse band Standup’69 het commentaar krijgt dat ze geen eenheid vormen, besluit Abdomen allemaal hun jassen aan te houden. Tijdens de show vergeet Peter dat hij agressie wil uitstralen, en blijft doodstil op dezelfde plek staan. Redmer ziet waarschijnlijk niks door zijn zonnebril, en Roel ziet niks door de capuchon die constant voor zijn ogen hangt.
Het panel is enthousiast. Vooral het non-conformisme van de regenjassen wordt gewaardeerd. De geluidsman geeft nog wel de tip onder voor de show minder cool en afstandelijk te doen (hij geeft ze de bijnaam ‘smartasses from up north’) en goed contact met de crew te maken. Peter knikt begrijpend, terwijl hij op het podium een shagje draait. Roel heeft wel opgelet, en geeft het complete panel netjes een hand.
De sixpacks zijn op en bier aan de bar is duur, dus rond half een besluit de band een nachtwinkel gaan te zoeken. Peter en Redmer lopen druk pratend over straat, als zij plotseling worden begroet met “hey guys!” Voor hun verdwaasde gezicht staat de blonde portier van zaterdag. “What have you been up to?” Verbouwereerd vertelt Redmer in slordig Engels dat ze een show hebben gedaan voor een paar mensen. Op dit moment ben ik ervan overtuigd dat de portier ons allang doorheeft en het spelletje gewoon meespeelt. Ik smijt er met mijn aangeschoten hoofd nog “for a few record labels” tussen, om het MTV-bandverhaal geloofwaardiger te maken. De jongen kijkt ons half wantrouwig, half geamuseerd aan, en wenst ons een fijne avond.
Het lijkt allemaal volledig willekeurig wat deze jongens doen, maar het past allemaal – onbedoeld – binnen een paar rode draden. Hun fascinatie met vervelende mensen, de constante kutgrapjes, het oprechte non-conformisme: het is allemaal Abdomen. Over een imago hoeven ze niet na te denken, dat komt van nature.
Oh, en voor wie het zich afvroeg: ik heb de eerste dag geprobeerd te tellen hoe vaak ze ‘neet’ hebben gezegd, maar na 68 ben ik de tel kwijtgeraakt.