Tides From Nebula neemt Neushoorn mee de ruimte in

Meeslepende postrock van hoog niveau krijgt het hele publiek mee

Tekst: Wybren Nauta | Foto's: Ronald de Jong ,

Een avond met bands die weinig te zeggen hebben, grapt iemand achter me nog voor de avond begonnen is. Gelijk heeft hij wel. Want zowel Night of the Lotuseater als Tides From Nebula, de Poolse hoofdact van de avond, spelen instrumentale postrock, waar geen zang aan te pas komt. Samen weten ze zonder problemen het publiek op hun hand te krijgen en er een succesvolle avond van te maken.

Liefhebbers van stoner-rock zullen de naam van de eerste band van de avond zonder meer herkennen. Night of the Lotuseater staat namelijk al enige tijd garant voor zware riffs en stevige drumpartijen. Op hun laatste EP Aepos One - An Electric Production of Space, hebben ze echter gekozen voor een veel ruimtelijker geluid. Er zijn nu meer melodische gitaarlijnen te horen die samen een etherisch geluid creëren, hoewel de zware baslijnen nog steeds ten grondslag van de muziek liggen. In het begin van de set klinken deze baslijnen nog een enkele keer te zwaar waardoor de gitaarmelodie erin verdwijnt, maar voor de rest komt het geluid uitstekend tot zijn recht in de kleine zaal van Neushoorn. Het drietal speelt een mooi opgebouwde set waarbij ze de aandacht van de luisteraar met elk nummer steeds een beetje meer te pakken krijgen. Aan het einde blijkt er nog tijd over te zijn, dus spelen ze, onder de nodige aanmoediging van het publiek, nog een laatste nummer. Hier laten ze de meeste melodie varen en spelen ze weer vuige stonerrock als van oudsher. Het vormt een flink contrast met de rest van de set, maar is tegelijkertijd een uitstekende uitsmijter.


Tides from Nebula is een band die typisch in de categorie van de kleine, grote band valt. Bands die in een bepaalde niche spelen, maar daardoor wel een hele trouwe schare fans hebben opgebouwd. Zo staan we in een redelijk gevulde kleine zaal, maar aan het enthousiasme van het publiek te horen, zouden we even goed in een tot de nok toe gevulde grote zaal kunnen staan. Het vierde album Safehaven is net uit en hiermee bedienen ze hun fans weer met melodische postrock met een zwaar gitaargeluid, denk ergens halverwege Explosions in the Sky en Russian Circles. Vanaf de eerste noot lijkt de band er al zin in te hebben en speelt het vol overgave. Frontman Adam Waleszynski zoekt steeds goed het contact met het publiek, een element dat bands in dit genre nog wel eens willen vergeten. Na het eerste nummer neemt hij even de tijd om de show op te dragen aan Piotr Grudzinski, gitarist van de poolse band Riverside, die eerder dit jaar overleden is. De band bouwt zijn nummers steeds uitstekend op door een goede balans te creëren tussen het galmende gitaargeluid en de fragiele melodieën die ze hiermee afwisselen. Hierdoor weten ze een meeslepend totaalgeluid neer te zetten dat gedurende vrijwel de gehele set blijft boeien. Met name op de nummers van de laatste plaat als The Lifter en Traversing lijken ze deze balans goed gevonden te hebben. Absolute hoogtepunt van de set komt echter in de vorm van een toegift van hun vorige album. Net als Night of the Lotuseater gooien ze ook op het laatste nummer alle remmen eraf, maar Tides From Nebula doet er nog een schepje bovenop. Op afsluiter Siberia springt Waleszynski de zaal in en klinken er donderende drums en gitaren die iedereen mee de diepte in slepen. Met dit slotakkoord van tien minuten, blijft geen hoofd in de zaal onbewogen.

Night of the Lotuseater + Tides From Nebula