The Black Heart Rebellion zindert tot het eind

Vlamingen bedwelmen Asteriks met hypnotiserende klanken

Tekst: Jurgen de Raad | Foto's: Rick Slagter ,

The Black Heart Rebellion liet vorige week in Groningen op Eurosonic Noorderslag menig bezoeker met rode oortjes achter. De Gentenaren mogen vanavond in Podium Asteriks in Leeuwarden proberen hun noordelijke zegetocht te vergroten. De Vlaamse band is met zijn sterk bedwelmende optredens tot veel in staat. TBHR’s schaduwrijke kruisbestuiving op de schuurvlakken van onder meer folk en post metal wordt vanavond gesupport door de Nederlandse dark rockers van GOLD. Het belooft een intens avondje te worden.

Het Rotterdamse GOLD verwelkomt het vooralsnog weinig aanwezige publiek met aanstekelijke klanken. Een spannend gitaarintro met een black metal tik pakt je stevig beet. De als dark rock omschreven stijl van de band heeft een lekker rauw randje. Hoewel GOLD´s totaalgeluid wat stoffig is versterkt, lijkt het de rauwheid nog iets meer ten goede te komen. De band speelt materiaal van hun meest recente plaat No Image. De nummers hebben een goede heavy dosis en er zijn nodige invloeden te vinden uit new wave, punk en psychedelica. De stuwkracht van het drumwerk is groot. Met de repeterende stukken daarbij opgeteld weet GOLD je mee te trekken in een donkere wereld. De veelvuldig aan black metal refererende gitaarlijnen vergroten het meezuigende effect des te meer.

GOLD heeft met zangeres Milena Eva – een pseudoniem, vernoemd naar de geliefde van schrijver Franz Kafka – een opvallende zangeres in de gelederen. Haar cleane zang kent een beetje een zoete inslag maar verraadt tegelijk een naargeestige ondertoon. Het past mooi bij GOLD´s duistere rock, haar stem zorgt voor contrast. Contrast dat een sinister occult sfeertje oproept. Gewild of ongewild, Eva versterkt dat sfeertje met haar voorkomen ook enigszins. Ze neemt gedurende de set een ietwat apathische pose aan. Daar bovenop werpt ze het gros van de tijd een ferme, dreigende blik over het publiek heen.   

Na pakweg 40 minuten rondt GOLD een puike set af die hier en daar misschien nog iets meer muzikale variatie kan gebruiken. GOLD laat een enthousiast publiek achter dat inmiddels gestaag in aantal is toegenomen. Zodra de mannen van TBHR op het podium verschijnen draait een rookmachine al op volle toeren. Gecombineerd met de summiere lichtvoering ontstaat een duistere ambiance. De schaduwen van de bandleden zorgen voor een intrigerend schimmenspel. Het publiek gaat een set tegemoet die zal bestaan uit gedragen sfeertonen.

Sinds het album Har Nevo (2012) is de muziek van de band behoorlijk veranderd. Het van origine punkachtige hardcore gezelschap heeft zijn rebellie grotendeels achter zich gelaten. De band laat nu een introvertere stijl horen. De sterk eigenzinnige mix begeeft zich ergens op een donkergekleurde grens van (neo)folk en post metal. Aanvullend strooit TBHR - voor de diepgang - kwistig met psychedelica en drones. Eind oktober vorig jaar brachten de Belgen een plaat uit die je kunt scharen in het rijtje ''langste albumtitels ooit'', namelijk People, When You See the Smoke, Do Not Think It Is Fields They´re Burning. Er komen vanavond natuurlijk nummers langs van dit recente werk.

TBHR fascineert van begin tot eind. Het zestal muzikanten bouwt zijn nummers veelal op naar spannende hoogtes. Op die momenten neemt het dan net even wat gas terug. Je wordt er door verrast, een overtreffende en verwachte geluidsexplosie blijft namelijk uit. De band neemt je vervolgens op een knap uitgekiende manier mee in sluimerende en meer ingetogen sferen. Als aangename broeinesten komen de songs bij je binnen. De broeifactor wordt verder verhoogd door de toevoeging van een tafelharmonium. Samen met het gebruik van bijzondere percussie-instrumenten (onder andere slaan op een loden pijp) kruipt het allemaal goed onder de huid.  

De nummers lijken regelmatig aan te voelen als sacrale rituelen. Er hangt een zekere cultsfeer omheen. Neem het nummer Ein Avdat. Het heeft wat bluesachtig en doet zo mogelijk nog ritueler aan. Zanger Pieter Uyttenhove zingt hierbij uit zijn tenen. Een indrukwekkend nummer dat je naar je keel grijpt. Uyttenhove toont vanavond over de hele linie aan een begenadigd zanger te zijn. Zijn prachtig zuivere stemgeluid is bezwerend. Dat komt voor een deel ook door de licht aangebrachte galm op zijn stem. En dat is prima, het maakt het er alleen maar sfeervoller op. In het geweldige Near To Fire For Bricks excelleert hij nog eens met mooie breekbare noten.

Na een goed uur eindigt de set van TBHR helaas alweer. Misschien net wat aan de korte kant. Zelfs een eventuele toegift zit er niet meer in. Het publiek heeft echter volop genoten en neemt afscheid van TBHR met een groot applaus. De band kent vanavond veel hypnotiserende momenten. Jammer dat een klein deel van de bezoekers soms iets teveel stoort met geklets. Het werkt wat afleidend bij de rustige gedeeltes van de band. Kort samengevat: een mooie concertavond met twee bands die beide op geheel eigen wijze wisten te overtuigen met indringende klanken.