De avond van Gitaargeweld! begint in de foyer met een voorprogramma verzorgt door folkband Familie Veldhuis. Na een kort intro, waarin de gitarist het ritme lijkt kwijt te raken, wordt het nummer Radijsjes ingezet. Het is welliswaar in het Engels gezongen, maar met het meest Nederlandse accent dat je je kan voorstellen. Het komt een beetje over als een slechte grap. Op de achtergrond is ondertussen een derde 'bandlid' bezig met naald en draad. Dit blijkt bij de act te horen, maar past niet bij de nummers die  gespeeld worden. Familie Veldhuis is een act met potentie, maar kan duidelijk meer vlieguren gebruiken op het podium om de muziek, het samenspel en aanvullende elementen één geheel te laten worden. 

Na een korte pauze is het de beurt aan Willie Darktrousers & De Splinters. Tijdens de soundcheck wordt duidelijk dat een stofzuiger die naast het podium staat, geen vergeten object van de voorbereidingen is, maar een onderdeel van de show. De focus bij deze band ligt duidelijk op de teksten. De kunst om verstaanbaar Nederlands te zingen is er een die zanger Emiel Joormann bezit en het klinkt heel fijn om een keer rollende ‘r’-en een duidelijk uitgesproken ‘e’ te horen. Het lijken verhalen die gegrepen zijn uit het leven van de alledaagse mens. Ze nemen je mee in het leven dat je zelf nooit kan leiden, maar door deze muziek toch begrijpt. Willie Darktrousers verbindt menselijkheid en de muziek die hieronder zit en is bijzonder meeslepend. Een abrupt einde of een plotselinge harde schreeuw in de microfoon door Joormann, roept tijdens enkele nummers frustratie op. Het trekt je bruut uit de sfeer waar je zo fijn in zweeft. De beruchte stofzuiger geeft het nummer Stofzuigerparadijs een extra dimensie. Het geluid blijkt totaal niet storend. Integendeel, het klinkt alsof het nummer gebouwd is met dit geluid als basis. Het is een bijzonder vernieuwend nummer en dergelijke creatieve uitspattingen staat de band ongelofelijk goed.