Door een vertraagde soundcheck wandelen de heren van Testament het podium op, drie kwartier later dan gepland. Heel tactisch beginnen ze met de tijdloze klassieker Over the Wall, het perfecte goedmakertje. Deze directe metalinjectie is waar de band voor staat: messcherpe gitaarriffs, een pijlsnelle ritmesectie en de gemene strot van zanger Chuck Billy. Met een vastberaden blik en zijn mini-microfoontje in de hand sluit de opperbrulboei het nummer af: "OVER! THE! ..." Verder dan dat komt het niet. De lichten springen uit, het gitaargeweld maakt plaats voor een oorverdovende stilte en de gehele band is plotseling gehuld in de duisternis. De initiële verbazing van band en publiek wordt al gauw opgevangen door een dansbaar drumritme van Gene ‘Atomic Clock’ Hoglan. Huppelend en dansend beweegt de band zich voort op de Rockhand Stage. Na wat non-verbale gebaren naar het publiek pakken gitaristen Alex Skolnick en Eric Peterson er al gauw een biertje bij.

Wonderwel en tot luid gejuich van het publiek springen de lampjes weer aan en is de vervorming weer hoorbaar. "Let’s try again, shall we?", spreekt Billy het publiek triomfantelijk toe. Toepasselijk wordt er gevolgd met Rise Up. Maar wat omhooggaat moet ook weer naar beneden, want opnieuw slaat het noodlot toe en staat ook dit nummer garant voor kortsluiting. Ontreddering begint zich meester te maken van de aanwezigen. Aan Testament om te bewijzen dat driemaal niet altijd scheepsrecht is, want bij deze derde poging is Billy onhoorbaar en krijgt Dokk’em een instrumentale versie van Into the Pit voorgeschoteld.  

Je moet het metaal smeden als het heet is, want de band komt al gauw met een alternatief. De heren gebaren richting de Party Stage. Langzaam maar zeker begeeft de meute zich richting het kleine podium. Binnen de kortste keren is het bomvol voor de Party Stage, met de zoetgevooisde tonen van Slayer om de toeschouwers warm te houden. Iedere noot lijkt het collectieve enthousiasme te doen toenemen. Om tien voor één staat de band dan eindelijk tegenover een opgefokt publiek dat snakt naar een pot thrash metal van de bovenste plank. Geen betere manier een grandioze chaos te creëren in de intieme ruimte dan met Into the Pit, deze keer wél met zang. Moeiteloos wordt dit gevolgd door meezinger Disciples of the Watch. Snel, lomp en pakkend.

Helaas valt er, dankzij de vele vertraging, al gauw het doek voor dit optreden van Testament. Met The Formation of Damnation komt er een eind aan dit bijzondere tafereel. Voor een enkeling een aanfluiting, voor de meesten het aanzicht van een legende in wording. Testament op de Party Stage 2016: het verhaal dat zal weerklinken door de annalen van de Dokk’em-geschiedenis.