Door een lange ombouwpauze begint Soilwork twintig minuten later dan gepland, wat ten voordele werkt. Het collectieve alcoholpercentage op Dokk’em neemt namelijk met rasse schreden toe. Dit resulteert in een inmiddels flink aangedikt evenals aangeschoten publiek. Onder luid gejuich wordt dan ook het intro van The Ride Majestic ingezet, het titelnummer van de laatste plaat. Frisse gitaarmelodieën, uptempo drums en een episch refrein typeren deze kraker. Als dit opgevolgd wordt door het populaire Nerve is het feestje compleet. Alhoewel, voor zanger Bjorn ‘Speed’ Strid laat dit feestje nog een paar minuten op zich wachten. Door problemen met zijn microfoon is de zang nauwelijks hoorbaar. Dit wordt tijdens Crestfallen gelukkig weer rechtgezet.
#DOA16: Soilwork maakt werk van Dokk’em Open Air
Optreden op hoofdpodium is een majesteuze achtbaanrit
Soilwork draait inmiddels al een tijdje mee. De Zweedse band bevond zich aanvankelijk in het Göteborgmetalgenre, om vervolgens meer melodie, zuivere vocalen en toegankelijke refreinen te introduceren. Het optreden op de vrijdag is een voorbeeld van hoe ze deze stijl met verve eigen maken.
Ondanks het harde geluid, wat al de hele dag het geval is bij de Large Rockhand Stage, slaagt de band er toch in een bevlogen podiumprestatie neer te zetten. Dit is met name te horen aan vervangend trommelaar Bastian Thusgaard. Met zijn hevige dubbele bassritmes en sporadische blastbeats doet hij niet onder voor Dirk Verbeuren, die onlangs aangenomen is voor een vakantiebaantje bij Megadeth. Strid is er de laatste jaren ook op vooruitgegaan. Zijn zuivere zang is ruim verbeterd en komt het beste tot verf bij de ballade Let This River Flow en The Living Infinite, Part 1, een van de hoogtepunten. Zingen bij hobbybandje Night Flight Orchestra heeft hem ongetwijfeld goed gedaan.
Bij ouder werk Bastard Chain en Follow the Hollow nemen de moshpits toe, met allerlei alcoholische escapades van dien. Door de hoeveelheid ruimte ontaardt het in een grote valpartij compleet met dronken, rondzwalkende metalfanaten en fanatieke crowdsurfers. Stabbing the Drama kondigt uiteindelijk het einde aan, met als gevolg de eerste wall of death van de dag.
Met geen materiaal van de eerste twee albums en een grotere nadruk op recenter werk is het duidelijk: de death metal van voorheen heeft plaatsgemaakt voor melodieuze metal met een randje glazuur. Echter wel het soort melodieuze metal dat goed in elkaar steekt en met energie en passie wordt gebracht. Ondanks de opstartproblemen is Soilwork’s Dokk’em-ontmaagding een succesje. Volgend jaar een tweede ronde?