Al vanaf het eerste nummer laat Jacco zich van zijn beide kanten zien: hij begint als een in zichzelf gekeerde folkie, zichzelf met melancholisch gitaargepluk begeleidend. Aan het einde van het nummer is hij nog net zo in zichzelf gekeerd, maar heeft hij zich ontpopt tot een ware leider van een psychedelische doch overweldigende band. Het is namelijk niet eerlijk om Jacco Gardner als een eenmansproject te zien: de kracht van het optreden zit namelijk in de sterke samenwerking tussen de bandleden. Met name de nostalgische toetsen, maar ook door de stuwende bas, de subtiele gitaar en de Tame Impala-achtige drums (voorin in de mix) vormen een sterke basis voor Gardners nummers.

Een sterke band dus, maar de momenten waar ze hun kracht echt laten zien zijn moeilijk te vinden. Natuurlijk is het repertoire van de band niet één van enorme pieken en dalen, dus aan dit specifieke optreden ligt dit niet. Desalniettemin is het gebrek aan interactie met het publiek hierdoor des te duidelijker. Gelukkig wordt er een boel goedgemaakt met de hoge kwaliteit van het spel.

 

HET OORDEEL
Jacco en de rest mogen dan net terug zijn van een tour door de V.S., maar dit is toevallig ook hoe je het gevoel dat hun optreden hier op Welcome to The Village opwekt kunt omschrijven: als een roadtrip door uitgestrekte canyons en slaperige oude provinciestadjes, met af en toe een steile afdaling of snelle interstate om je achter het stuur wakker te houden. Let wel: dit is wel een roadtrip in een héél comfortabele auto.