Blood Red Shoes, Welcome to The Village, Bontebok, zaterdag 18 juli 2015
Verrassend is het wel als het duo met een instrumentaal stuk begint, maar al snel wordt het drumsalvo van doorbraakhit I Wish I Was Someone Better door Steven Ansell genadeloos op het publiek afgeschoten. Het is ook vooral Steven wie het optreden hier draagt: terwijl hij, staand op zijn drumkruk, het publiek opruit, blijft gitarist/zangeres Laura-Mary Carter een beetje in haar verlegen angsty teenager-rol. Tijdens het begin van de set, wat vooral uit nummers van de eerste twee albums bestaat, lijkt ze er niet veel zin in te hebben. Juist tijdens Cold (van het toch wat lauw ontvangen In Time To Voices) lijkt ze toch wat losser te komen, en tijdens Je Me Perds mag ze eindelijk een goeie schreeuw vanuit haar tenen over het veld storten.
#WTTV15: Blood Red Shoes In Beeld
Perfecte balans tussen oud en nieuw werk leidt tot krachtige show
Net als Typhoon is Blood Red Shoes natuurlijk wel een zekerheidje voor een festival om flink wat mensen te pleasen: al sinds 2008 weet het neo-grungeduo de weiden vol te krijgen met gefrustreerde (ex-)tieners. Daarvan lopen er gelukkig genoeg rond op WTTV, maar van jeugdsentiment hoeven de twee het hier niet te hebben: met een sterke en gevarieerde set maken ze genoeg indruk om hun reputatie te bevestigen.
Dat het album wat minder succes heeft gekend komt vooral omdat er minder nummers met een harde, moshpit-waardige riff op staan. Dat is met de opvolger flink gecompenseerd, wat ergens wel jammer is: de wat technisch gecompliceerdere nummers als Light It Up en An Animal (wel van dit album, maar zeker een uitschieter) maken de meeste indruk. Desalniettemin is het optreden door de verdeling van oud en nieuwer werk gevarieerd, maar sluit het toch naadloos op elkaar aan. En natuurlijk moet gezegd worden: hier staan twee muzikanten die het uiterste uit hun instrumenten weten te halen. Hierdoor weten ze met een sterk geluid en krachtig spel een indrukwekkende show neer te zetten.