Nog geen sprake van vergane glorie bij Ten Years After

Band weet mede door inbreng jong bloed te overtuigen

Tekst: Jurgen de Raad | Foto's: Ranjani Roelfsema ,

Poppodium Het Bolwerk bestaat veertig jaar. Het roemruchte poppodium viert deze gelegenheid de komende twee maanden met een reeks speciale concerten. In het kader daarvan zal er ook uitgeweken worden naar de plaatselijke Noorderkerk. Vanavond viert de jarige het jubileum op de vertrouwde thuisbasis. En wel met de veteranen van Ten Years After. Op een tussenpauze van tien jaar na timmeren deze Britten al sinds 1968 aan de weg met hun onvervalste blues-rock. De band is bezig met een Europese tournee. Drie Nederlandse podia worden daarbij aangedaan, vanavond dus de beurt aan het Bolwerk.

Ten Years After kan zich buigen over een rijk muzikaal verleden. Zo staat de teller op het grote aantal van tweeëntwintig volledige albums. Van deze albums zijn er maar liefst tien live geregistreerd. De meest recente in die serie van tien is dit jaar uitgekomen, genaamd The Name Remains The Same. De formatie is een live band bij uitstek. Met hun legendarische optreden op het Woodstock Festival spelen de Engelsen zich in 1969 wereldwijd in de kijker. Met name hun dynamische uitvoering daar van I’m Going Home, afkomstig van het live-album Undead, zal bij menig liefhebber bekend zijn. Het huidige Ten Years After bestaat nog uit twee originele leden, te weten de  drummer en de toetsenist. De charismatische frontman Alvin Lee (zang/gitaar) overlijdt in 2013. In 2014 voegen zich een nieuwe gitarist/zanger en dito bassist bij de groep. 


Als de band rond kwart voor tien aantreedt, is de zaal goed gevuld. Een groter deel van het publiek zit zeker in de leeftijdscategorie vijftig plus, getuige de grijzige haardos en/of kalende schedel. Toch zijn er ook voldoende jonge(re) mensen toegestroomd om de energieke blues van het viertal te omarmen.
 
Frontman en 'broekie' Marcus Bonfanti neemt zijn beduidend oudere bandcollega’s (allen zestigers) gedurende de gehele set op sleeptouw. De blues is, zoals vaak gebeurt in het genre, opgehangen aan het gitaarspel. En hoe, in het geval van Ten Years After. De late twintiger brengt veel van het vanavond te spelen materiaal met zijn sterk gepassioneerde spel tot een hoogtepunt. Daarbij blijft zijn virtuositeit op het instrument ook zeker niet onopgemerkt, veel registers gaan open. Verder beschikt Bonfanti over een krachtig zanggeluid. Die zang is voorzien van een rauwe rand en daarmee wordt de pure blues-rock van Ten Years After nog meer extra’s gegeven.
 

Het publiek reageert met veel enthousiasme op de band. Na elk nummer klapt men uitbundig en worden de muzikanten luidkeels toegejuichd. Gezien het grote oeuvre van het kwartet heeft de band gekozen voor een ‘bloemlezing’ uit hun songmateriaal. Dat leidt tot een blije herkenning bij veel van de toehoorders. Zo komen deze avond One of These Days en natuurlijk uitsmijter I’m Going Home langs. 


De loftrompet hoeft vanavond niet alleen voor Bonfanti worden geblazen. Ook de oudgedienden naast hem dragen met verve hun muzikale steen bij, zij het in een wat meer bescheiden rol. Hoewel de ritme tandem op sommige momenten iets minder soepel lijkt te lopen, laat de oudere garde overwegend zien nog over heel goede muzikale skills te beschikken. Alle drie de muzikanten krijgen ruimte om die aan het publiek te tonen. Op bepaalde momenten soleren zij of wordt er gestrooid met leuk opsierende loopjes.
 
Ten Years After weet tot en met het einde van hun bijna twee uur durende set te boeien. Dat komt naast de getoonde muzikaliteit ook zeker door de oprechte spelvreugde waarmee de band het publiek aan zich weet te binden. Voeg daar nog de gedoseerde maar gezellige prietpraat van met name drummer Ric Lee en Marcus Bonfanti aan toe. Een geslaagd dampend blues avondje is hiermee dan meer dan een feit.
 
---
Wanneer: Zaterdag 26 september 2015

Opkomst: Goed