De avond gaat passend van start met de garagerock van Nancy Acid. Dit duo uit Amsterdam speelt precies zoals je van een garagebandje zou verwachten: een goede dosis energie en simpelweg zoveel mogelijk herrie maken met de twee instrumenten tot hun beschikking.
The Ex als vanouds heer en meester in Asteriks
Sterke bijrol weggelegd voor Wolvon en Nancy Acid
Het is niet ongebruikelijk dat er kwalitatief goede bands in Podium Asteriks te vinden zijn. Op deze avond hebben ze echter wel een heel mooi affiche met de top van de underground popscene. The Ex geldt al vrij lang als een van de meest toonaangevende Nederlandse bands. Hierbij komt de support van Nancy Acid en Wolvon. Twee bands die afzonderlijk ook al hoge ogen gooiden.
Sterk punt van de band is dat ze voldoende andere invloeden in hun muziek weten te incorporeren zodat de set nergens eentonig wordt. Soms schakelen ze een tandje terug en spelen ze melodischere surfrock en soms spelen ze juist iets hardere punkrock. Helaas werkte de microfoon bij de drums niet altijd even goed mee waardoor sommige nummers aan kracht moeten inboeten. Verder verrast de band weinig; ze spelen een degelijke set met genoeg energie en variatie om het publiek op te warmen.
Van energieke garagerock naar stuurse noiserock; de volgende band van de avond is Wolvon. Dit Gronings trio is geen onbekende meer in Leeuwarden. Ze speelden al eerder in Asteriks en traden twee jaar geleden op tijdens Welcome to the Village.
Hun live-reputatie hebben ze de afgelopen jaren al waargemaakt met energieke shows vol piepende gitaren. Ook vanavond komt Wolvon weer sterk uit de startblokken. Single BTHR van hun nieuwste EP klinkt live uitstekend. De band heeft inmiddels een goede balans gevonden tussen hun gitaargeweld en de melodieën die de liedjes vormen. Deze komen nu een stuk beter naar voren en liggen niet meer begraven onder een muur van gitaren. Verder bouwen ze halverwege de set een rustmomentje in met een vrij ontspannen melodisch nummer. Dit brengt meer dynamiek in de set en zorgt dat de hardere nummers eromheen beter tot hun recht komen. De show is nog steeds even energiek als we van de band gewend zijn, maar bezit nu ook de nodige verfijning.
Een band als The Ex heeft vrijwel geen aankondiging meer nodig. Dit gezelschap gaat al meer dan dertig jaar mee, zij het in verschillende opstellingen. Hierbij hebben ze ook een groot aantal verschillende muziekstijlen doorlopen: van punkrock tot jazz tot Ethiopische folkmuziek. Deze invloeden zijn gedurende de avond duidelijk hoorbaar. De band legt veel nadruk op catchy ritmes en riffs en laat de gitaar en zang hier vrijelijk over bewegen. Bijzonder is vooral het contrast tussen de zang van Arnold de Boer die zijn teksten vrij strak voordraagt en de instrumentatie die alle ruimte krijgt en vaak verrassend uit de hoek komt. Dit blijkt een gouden combinatie, aangezien al het publiek van begin tot eind aan het podium staat gekluisterd en steevast mee beweegt met de voortdeinende ritmes.
Daarin schuilt nog wel de grootste kracht van The Ex, dat ze dertig jaar na dato nog steeds continu in staat zijn te verrassen en een daadwerkelijk origineel geluid kunnen presenteren. Hierbij weten ze het publiek geboeid te houden met een aanstekelijke performance. Dit blijkt het duidelijkst tijdens het toegiftnummer Maybe I Was The Pilot. Het nummer begint met een simpele basriff om langzaamaan uit te groeien tot een storm van gitaren en drums. Nog lang nadat de band het podium verlaat, klinkt er nog applaus in de zaal. Zo bewijst de band dat ze, ondanks de nieuwe opkomende bands, nog steeds een van de sterkste bands in Nederland zijn.