Het al eerder als single uitgebrachte Jealousy geeft je direct een duidelijke indruk van de plaat. In een hoog tempo schieten vanaf de eerste tel de nodige gitaarsolo’s om je oren. De melodie doet wellicht ietwat denken aan het themanummer van Jackass. Het geheel geeft zelfs dat denderende gevoel, alsof je in een winkelwagentje van een heuvel raast. Feesten geblazen dus. Echter, tekstueel lijkt de boodschap niet geheel over te komen. Het gevoel dat je doorgaans ervaart bij jaloezie vind je op één of andere manier niet terug in de stem van zanger Diff Rouw. Ondanks zijn markante zware stem ontbreekt de diepgang.
Recensie: DIFF - Second
Met nieuwe EP zet DIFF flinke stap vooruit
Wie DIFF live heeft gezien weet waartoe deze band op het podium in staat is. Ze staan garant voor een wervelend optreden. Als support-act van De Dijk en als smaakmaker van Welcome To The Village 2013, heeft de zeskoppige country-formatie zijn strepen in Friesland absoluut verdiend. De mengelmoes van blues, uptempo country en rootsrock levert doorgaans een uitbundige feeststemming op. Tijdens hun nieuwe EP Second combineert DIFF die uitbundigheid met wat dieper en meeslepender materiaal.
Die diepgang vind je juist weer terug in het tweede nummer The Rider Of Love. De meeslepende baritonstem van Rouw lijkt überhaupt meer op zijn plek te zijn tijdens de tragere, Django Unchained soundtrack-achtige ode aan de berijder van de liefde. Diverse gitaarriffs laveren harmonisch langs elkaar. Je merkt aan het samenspel dat de gitaristen elkaar blindelings kunnen vinden. The Rider Of Love is daarmee een zeer geslaagde country-track. Draai dit nummer door je stereo set in de woonkamer en je waant jezelf een cowboy die tijdens het intro van een western de saloon binnenstapt.
De diversiteit aan gitaarriffs lijkt pas echt tot zijn recht te komen tijdens het haast hypnotiserende A Darker Place To Stay. Ondanks de gewenste aanwezigheid van de stem van Rouw verschuift de focus tijdens dit nummer meer richting de virtuositeit van de gitaristen. Gitaristen Jelmer Haringsma, Lennard Fopma en Bas Rozeman leven zich hierbij volledig uit, zonder daarbij een overkill aan gitaargeluid te genereren. Subtiele riffs worden afgewisseld met pakkende leadgitaarmelodieën. Tegelijkertijd leunt het geheel op de structuur van de drummer en de slaggitarist. Een uitgekiend huzarenstukje van de heren.
Met dezelfde uitbundigheid van het eerste nummer sluit DIFF de EP af met I Will Be Found. Met swingende beats en wederom pakkend samenspel tussen verschillende gitaarstukken eindigt Second EP in met een knaller af. Al met al laat DIFF twee kanten zien: een diepere, meeslepende sound afgewisseld met een uitbundige festivalsfeer. Ten opzichte van hun eerste EP Welcome To Diff’s heeft het zestal zich prima ontwikkeld. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat DIFF enerzijds op het podium nog steeds vermakelijker is dan op plaat. Anderzijds is Second het bewijs dat ze qua luistermuziek een flinke stap vooruit hebben gezet .