Broken Brass Ensemble: Spreken is zilver, koper is goud

Kroonprinsen van het koper stijgen boven de verwachtingen uit

Tekst: Wouter Hoogland | Foto's: Bouke Stienstra ,

3VOOR12 had dan misschien de primeur voor de plaat, maar Podium Asteriks heeft de eer om het debuutalbum van Broken Brass Ensemble voor het eerst live te laten horen. De zaal zit vol bekenden van de band, maar je hoeft de jongens niet persoonlijk te kennen om te weten dat ze garant staan voor een geweldig feestje. Het kost ze dan ook geen enkele moeite om die hoge verwachtingen waar te maken.

De hoge temperatuur in de zaal is een kleine voorbode van supportact Ananazz, die er meteen indrukwekkend in knalt met een aanstekelijke samba. Het podium glinstert nu al van het koper, maar naast de zes blazers telt het collectief nog eens vijf(!) leden, onder wie zelfs een violist. De piepjonge band blinkt uit met krachtige composities, waarin dus samba, maar ook zware funk en zelfs flirts met ska voorbij komen. De set lijkt te weinig gestructureerd, maar dit draagt juist bij aan de spontaniteit en de charme er van. En credit where credit is due: volgens mij is Ananazz de eerste band die een vioolsolo in een skanummer weet te proppen. Een verrassend strakke set van dit jonge elftal, wat hoge verwachtingen schept voor de toekomst. 

Ja, het voorprogramma was misschien strak, maar die jongens van Broken Brass Ensemble – die zitten op een heel ander level. Vanaf de eerste wervelende solo grijpen ze je vast, om je vervolgens keihard aan een vlijmscherpe hook omhoog te trekken. Daar zit de grote kracht van het collectief: elke melodie die eruit wordt geknald is een instant classic. Bijna elk nummer in de set is er wel eentje die ieder vastgelopen feestje los kan breken.

Het eerste echte hoogtepunt van de avond vindt plaats met Bouncing Off The Walls. Het stuiterige nummer – geïnspireerd door de aardbevingen in Groningen, aldus saxofonist Nick Feenstra – heeft in het midden plaats voor een explosieve trombonebattle, die met zoveel passie wordt uitgevoerd dat de longen nog net niet door de toeters worden geblazen. Sterk is dat het Ensemble daarna even gemakkelijk doorvloeit naar de smoothe blues/zeemansballade van Saint James: de overgang van bombastisch naar soepel gaat ze moeiteloos af.  

Het album (met de briljante titel Brasshopper) bevat enkele gastoptredens, wat natuurlijk gevaar oplevert: is het mogelijk om deze nummers goed uit te voeren als de betrokken muzikanten er niet bij kunnen zijn? In het geval van vanavond: zeker. Rico (van de Fakkelteitgroep) draagt op de plaat bij aan single Hoe Het Is, maar de jongens van Spotrockers – in de categorie ‘kennen jullie deze nog?’ – pakken zijn rol met verve op. De afwezigheid van andere gasten zoals Benjamin Herman en Ruben Hein valt tijdens de set totaal niet op. De ene die echter wel op zou vallen, Harmen Ridderbos (van Town of Saints), is gelukkig wel aanwezig, en hoe. Als Broken Brass Ensemble ergens goed in is is het een climax opbouwen, maar met de steun van Ridderbos wordt het bijna spiritueel.  

Dat die aanstekelijke melodieën het goed doen bij het publiek, mag geen verrassing heten. Het is dan ook goed te merken dat het achttal de gypsyjazz-invloeden van de EP grotendeels heeft laten varen en heeft ingeruild voor een meer grijpbare, puurdere New Orleans brass-aanpak. Maar niet alleen de muziek pakt het publiek in (al zouden ze met dit meebrulgehalte best de volgende WK-hit kunnen pakken): ook Nick Feenstra werpt zich op als briljant publieksmenner. De saxofonist is guitig in de beste zin van het woord en heeft er geen enkele moeite mee om de zaal om zijn vinger te winden. 

Bijna een volledig album en twee toegiften (de Dumpert-hitcover van Thrift Shop en publieksfavoriet Big Chief) later kunnen we met een gerust hart naar huis: de verwachtingen zijn waargemaakt. We wisten al dat het Ensemble live veel en veel beter overkomt dan op de plaat, maar zo goed als nu hadden we het nog niet gezien. Het is geen wonder dat de bovenleidingen van de NS zo vaak worden gejat: koper is nu eenmaal goud waard.