Lamb of God doet Drachten schudden

Exclusief cluboptreden van new wave of American metalband in Poppodium Iduna

Tekst: Elsalie Dekker ,

Recent waren ze nog op Nederlandse bodem, op Fortarock in Nijmegen om precies te zijn. Gelukkig hebben de heren van Lamb of God in hun al te drukke toerschema toch een plekje gevonden om het noorden van Nederland op zijn kop te zetten. Binnenkort komt Sturm Und Drang uit, hun inmiddels achtste studio album. Singles Still Echoes en 512 laten een voorproefje horen van - naar eigen zeggen - het beste Lamb Of God album ooit.

Als inspiratie voor het nieuwe album dat uit komt op 24 juli, heeft frontman Randy Blythe zijn ervaringen gebruikt die hij heeft opgedaan tijdens zijn aanklacht en tijd in de gevangenis voor doodslag op een fan. Tijdens een optreden in 2010 in de Tsjechische hoofdstad Praag heeft Blythe een fan van het podium geduwd, na de val in een coma terecht is gekomen en daarna is overleden. Het album dat na die periode tot stand is gekomen, is volgens Blythe veel samenhangender omdat hij bijna alle tekst geschreven heeft. Daarbij hebben de gitaristen Mark Morton en Will Adler deze keer ook alle nummers samen geschreven. Het album is dan ook minder ‘schizofreen’ aldus Blythe tegen Billboard.com. De tweede single 512 is geinspireerd op de cel waarin de frontman verbleef in Pankrác Prison, cel nummer 512.

Het is de eer aan de mannen van het Friese Stonehawk om als support act op te treden voor hun idolen. Ze winnen in 2013 de wedstrijd Highway to Hell en mogen in dat jaar Dokk’em Open Air en Into the Grave openen met hun groovy riffs. Als goede match bij Lamb of God grunt frontman Lennart Wardekker er op los. Het publiek is opvallend enthousiast voor een support act. De band is zeer blij met de aandacht en het   enthousiasme van het publiek. Dit maken ze ook duidelijk door na de set dit meerdere malen te noemen.

Daarna is het de beurt aan ASG, een heavy rock band uit North-Carolina. Zonder al te  veel poespas speelt de band hun set, die af en toe epische opbouwende riffs laat horen. Niet heel gek dat het merendeel van het publiek voorzichtig al haar nek beweegt en zelfs de enige echte Randy Blythe van Lamb of God staat aan de rand van het podium te headbangen. Hoewel de muziek niet heel erg vernieuwend is en het klinkt als het zoveelste Amerikaanse bandje, geniet ook hier het publiek weer van.

Dan is het zover, de lichten gaan uit en even later klinkt het intro. Na veel gejuich komt  de band op onder nog meer enthousiasme uit het publiek. Ook de band lijkt er zin in te hebben, wanneer ze er in knallen met Desolation, wat door de fans wordt meegebruld. Na iets meer dan de helft staat Blythe nog steeds te brullen, maar het geluid van de band valt compleet weg. Het lijkt even bij de show te horen, alle fans gaan door het dolle, maar er is ergens iets ontploft of iets dergelijks. Blythe sust het publiek en schreeuwt zonder enige versterking dat iedereen net als hij maar even moet gaan genieten van een drankje, totdat de problemen zijn opgelost. Zodra de kabels zijn vervangen speelt de band onmiddellijk weer verder, met Ghost Walking ditmaal.

Ondanks de behoorlijke warmte die in de zaal is ontstaan, is het publiek constant in beweging en weet de band zoals gewoonlijk een moshpit op te wekken. Wanneer de eerste noot van 512 klinkt wordt het publiek waar mogelijk nog enthousiaster. Tussen de nummers door bedankt Blythe het publiek voor het wachten en grapt dat er iets ontploft is door drummer Chris Adler. Gitarist Will Adler, zijn jongere broer, gaat helemaal op in zijn gitaarspel hoewel het lijkt alsof het hem geen enkele moeite kost om de snelle riffs te spelen. Walk With Me In Hell wordt vrolijk meegezongen door het publiek en Ruin wordt door de band opgedragen aan alle fans die ze al eerder in Nederland zijn tegengekomen. De band is ook erg blij dat ze ASG mee mochten nemen, het is fijn om af en toe “Y’all” te horen aldus Blythe. Wanneer hij vraagt of het publiek zin heeft om wat nieuws te horen gaat het publiek alweer uit haar dak. Na het intro van Still Echoes barst het geweld in de moshpit dan ook los. Op Now You’ve Got Something To Die For, ook een publieksfavoriet (enige fans stonden de titel sinds het begin al te schreeuwen) staat Blythe te springen als een kikker op het podium.

Met wat inmiddels toch al flink schorre kelen moeten zijn schreeuwt het publiek mee met de eerste woorden van Omerta waarna de moshpit weer goed op gang komt. Na In Other Words stapt de band even van het podium voor een korte adempauze voor ze er weer in knallen met Vigil, waarop het publiek het even rustig aan kan doen. Hoewel het er met de breakdown weer behoorlijk ruig aan toe gaat en de crowdsurfers de lucht in schieten. Blythe kijkt met grote ogen hoe ze over de hekken worden gesmeten en weer vrolijk opstaan om verder te feesten. Blythe vraagt of het publiek het nog naar de zin heeft met wederom een oorverdovend gejuich als antwoord. Hij zegt echt oprecht blij te zijn om hier te spelen voor dit enthousiaste publiek, hij geeft ook aan dat hij geen voorgeprogrammeerde robot is die dit moet zeggen, hij meent het echt. Laid To Rest lokt een nog grotere moshpit uit en bij Redneck ontstaat er op commando van Blythe de grootste circle pit die in Iduna past. Het publiek weet het echter allemaal te overtreffen met The Wall of Death die niet kan missen op afsluiter Black Label.

Het was behoorlijk zweten, voor iedereen in de zaal. Ondanks de problemen aan het  begin van de show speelt de band de hele setlist en is het publiek even dankbaar voor de super vette show. Into The Grave presents… mag vaker zulke bands naar het Noorden halen wat het publiek betreft, het was een geslaagd feestje.