De mannen van The Afterveins zijn geen onbekenden meer in Leeuwarden. Een paar maanden terug speelden ze nog een (ietwat chaotische) show tijdens de Popronde in Romein, waar zanger Maks met een helm op en zonder broek door de zaal stuiterde. Vanavond gaat de show er een stuk rustiger aan toe en laat de band vooral zien wat ze muzikaal in huis hebben. Het drietal speelt nog steeds voornamelijk een soort garagerock, waarbij ze wisselen tussen jengelende slackerrock en meer opgefokte nummers. Tot zover het bekende recept, maar gaandeweg de set brengt de band steeds meer psychedelische invloeden in de set. Met hypnotiserende riffs en galmende zang, lijkt de band ook hier prima mee uit de voeten te kunnen. Een goede opwarmer voor de avond.
Moaning Cities weergaloos op sterke editie Astersonic
Heymoonshaker brengt avond tot een feestelijk slot
Het is inmiddels al enige jaren een goede traditie. In het weekend dat Groningen wordt omgetoverd tot het centrum van de Nederlandse popmuziek, reizen een aantal bands ook westelijk voor degenen die er niet bij kunnen zijn. Ook dit jaar staan er drie bands in Asteriks en dit keer zijn het zeker niet de minste. Ze weten gezamenlijk een hoogwaardige avond neer te zetten.
Nog voor de tweede band van de avond een noot gespeeld heeft, laten ze al een indruk achter door het podium van te voren volledig te bewieroken. Dit blijkt ook niet zonder reden. Waar bij The Afterveins duidelijk psychedelische invloeden te bespeuren waren, is er bij Moaning Cities geen twijfel over mogelijk. De Belgen zijn een psychedelische band pur sang, zelfs gewapend met een sitar. Het viertal laat er dan ook geen gras over groeien. Ze spelen een denderende show, waarbij klassieke psychedelica a la The Doors moeiteloos wordt gecombineerd met hedendaagse invloeden als Wooden Shjips en The Black Angels. De meest duidelijke vergelijking had de presentator vanavond al te pakken toen hij de band aankondigde, namelijk The Brian Jonestown Massacre. Een flinke bak fuzz, een hint bluesrock en natuurlijk de aanwezigheid van de sitar, maakt de vergelijking eigenlijk onontkombaar.
The Moaning Cities laat echter zien dat ze meer zijn dan slechts de som van zijn invloeden. De band beschikt ook nog over originele gitaarpartijen en uitstekend samenspel. De bassist en drummer weten continu een hypnotiserend ritme vast te houden, waar de gitaren en sitar vrij overheen kunnen bewegen. Het levert een bezwerend geheel op, waar je hoofd van begin tot eind op meedeint. Als er nog twee nummers te spelen zijn, geeft de band aan dat "they’re cooling it down a little bit" om vervolgens dubbel zo hard en iets trager aan het slot te beginnen. Zo blijkt ook dat wat zwaardere stonerrock niet buiten het bereik van de Belgen ligt. Een optreden voor in de boeken van Asteriks.
Dan lijkt het na zo’n optreden een lastige klus om de avond af te sluiten voor Heymoonshaker. Zeker als het podium grotendeels leeg blijkt te zijn op een gitaar en twee microfoons na. De band bestaat namelijk maar uit twee man, gitarist en zanger Andy Balcon en Beatboxer Dave Crow. Nu heeft beatboxen - net als fluitende singer-songwriters - niet de beste reputatie. Vaak blijft het bij een ietwat irritante gimmick die uit de hoed getoverd wordt als de inspiratie op is. Niets is vanavond echter minder waar. Zodra het eerste nummer begint, toont Dave zich onmiddelijk een virtuoos beatboxer, die moeiteloos elke nuance van een drumstel kan imiteren. Muzikaal gezien tapt het duo uit veel verschillende vaatjes, van funky pop tot meedogenloze hardrock, ze hebben het allemaal in huis. Het meest voelen ze zich duidelijk thuis bij blues/folkrock-achtige nummers. Niet elk nummer is even overtuigend, maar de show blijft onmiskenbaar indrukwekkend.
Verder is de ervaring met optreden van de Nieuw-Zeelanders duidelijk te zien. Crow weet het publiek knap los te krijgen door ze gaandeweg het optreden steeds meer bij de show te betrekken. Zo staat het publiek aan het begin van het optreden vooral passief te luisteren, aan het eind heeft hij vrijwel iedereen bij het podium verzameld en is het merendeel aan het dansen. Hiervoor moeten ook wel de nodige flauwigheden als “we’ve got a surprise for you!, it’s our cd” en een cliché als “who’s feeling sexy tonight?” getolereerd worden. Het eindresultaat mag er echter zijn, de band weet het publiek precies te geven wat ze willen en de performance van de heren is vrijwel foutloos. Muzikaal gezien is het niet het meest diepgaand, maar als je heel Asteriks aan het dansen krijgt, is dat geen bezwaar meer.