Paulusma rockt Podium Asteriks in joggingbroek

Met vooraf kabbelende groove van Chasing Rainbows

Tekst: Marilyn de Beurs | Foto's: Hans Jellema ,

De zaal is vol en Paulusma staat in zijn joggingbroek. Hij komt ermee weg, want de broek doet geenszins af aan zijn geloofwaardigheid. De band speelt veel nummers van de nieuwe plaat Pulling Weeds. Nummers die flink rocken, ruig ten gehore worden gebracht en stuk voor stuk filmisch en meeslepend zijn. Zijn stem, donker en bezwerend, kleurt mooi bij de ongepolijste en soms zware nummers. Meesters in opbouw en climax staan hier op het podium.

Wanneer voorprogramma Chasing Rainbows begint te spelen staan er drie man en een paardenkop in de zaal. Het maakt de band echter niet minder enthousiast. Termen als awesome! en great! vliegen, tussen de nummers door, de zaal in. Nummers die doen denken aan The Beatles, maar wel kabbelen en toch ook grooven. Zo trots als een pauw stelt frontman Lawrence Rengert - de man met de warme, cleane stem - het tijdelijke bandlid voor. Een klein en lieflijk uitziend vrouwtje, dat gitaar speelt als een beest. Ze wordt voorgesteld als Fanzie of Fonzie, dat is niet helemaal duidelijk, maar dat ze kleur geeft aan Chasing Rainbows is zeker. Laten we haar Lucy in the sky with rainbows noemen.

Stampvol is de zaal, wanneer Chasing Rainbows Podium Asteriks bedankt for a great time en plaats maakt voor Paulusma. Vanaf het begin, met Left For Dead, weet Jelle Paulusma het publiek in te pakken. Voor je het weet sta je in een soort van trance mee te deinen. Totdat de beste man het publiek vraagt of Cambuur óf DKV favoriet is. Lang mag het daaropvolgende geblèr niet duren trouwens, bij de eerste noten van het volgende nummer is de zaal weer doodstil. Terecht ook, want Silence = Golden, zingt Paulusma. 

Waar het publiek dus vooral stil is, smijt de band een dynamische veelzijdigheid aan muzikaliteit de zaal in. Percussionist, tweede stem en broer Coen Paulusma gaat compleet los op z'n sambaballen en drummer Rob Klerkx weet met unieke dynamiek zijn drumstel te bespelen. Prachtig om te zien hoe hij opgaat in de muziek, en van heel klein naar reusachtig groot met z'n drumsticks aait of hengst. De bijbehorende gezichtsuitdrukkingen maken het af, ze zijn naast een genot voor het oor ook een genot voor het oog.

Van Pulling Weeds worden de nummers Come Rain Come Shine, Winterlong, Time Alone, Stick Around With You en Mornin' Coffee gespeeld. Vooral de laatste sleept mee en bezweert. Of is een persoonlijke favoriet, dat in het midden gelaten. Uitgerekte solo's en jams komen voorbij en elk lied bevat een fijne opbouw en climax. Mooie verhalen ook; een grote, stoere vent met gitaar en hechtpleisters op z'n voorhoofd horen zingen over de wind door de haren van zijn lief op het strand - dat is mooi. Het maakt dat je Winterlong op repeat wil beluisteren als je weer thuis bent. 

Terwijl bassist Jan Teertstra achter op het podium zichtbaar staat te genieten met zijn roze basgitaar, steelt gitarist Theo Sieben vooraan de show met zijn smaakvolle solo's en bungelende, bebaarde hoofd. Steeds nét dat onverwachte en vingers die met de snelheid van het licht over zijn gitaarhals dansen. Mooi om te zien.

Van zijn vorige platen speelt Paulusma Summer Has Gone en Back Of Your Car (van het album Up On The Roof, 2011) en Ship of Fools (iRECORD, 2008). Daryll-Ann klassieker Everything Must Go passeert ook de revue. Een avond van voortreffelijke muziek door een collectief aan vakmannen. De plaat gaat op vinyl mee naar huis en zal zonder twijfel grijsgedraaid worden.