#DOA15: My Dying Bride sluit Dokk’em Open Air in stijl af

Een bloemlezing uit vijfentwintig jaar toonaangevende doommetal

Tekst: Marije Heida | Foto's: Bouke Stienstra ,

Even dreigt het optreden van festivalafsluiter My Dying Bride verstoord te worden - of zelfs in gevaar te komen - door een defect keyboard. In allerijl vliegt een bandlid van Moonsorrow naar het hotel om zijn instrument op te halen en uit te lenen. Met een paar minuten vertraging klinken de eerste melodische tonen uit de keyboard en kan zowel de band, als de organisatie van Dokk’em Open Air opgelucht ademhalen.

HET CONCERT:
My Dying Bride, Dokk’em Open Air, Large Rockhand Stage, zaterdag 20 juni 2015

DE ACT:
My Dying Bride viert dit jaar haar vijfentwintigjarig jubileum, en is tot op de dag van vandaag toonaangevend in het de death- doommetalgenre. Vrij direct na hun eerste EP release worden ze opgepikt door het Britse heavy metal platenlabel Peaceville Records. Onder hetzelfde label zijn in de jaren negentig ook uit hetzelfde genre Paradise Lost en Anathema ondergebracht. Gezamenlijk worden ze geschaard onder de noemer The Peaceville Three. De band ondergaat in de loop der jaren menig wisseling qua bezetting, waarbij frontman Aaron Stainthorpe en gitarist Andrew Craighan vanaf de oprichting de honeurs waarnemen. Gitarist van het eerste uur Calvin Robertshaw stopt na een aantal jaar om als tourmanager te fungeren, maar keert onlangs weer terug in de band als gitarist. My Dying Bride heeft een imposante discografie op hun naam staan. Daaronder zijn ook een aantal EP’s die zeer gewild zijn onder de liefhebbers. Vanwege de gelimiteerde oplages zijn dit inmiddels collector items geworden. 
 
HET NUMMER:

Er is over elk nummer van My Dying Bride wel wat te zeggen. Het zijn stuk voor stuk kleine doommetalopera’s waarbij de dramatische voordracht van frontman Stainthorpe en meeslepende viool en keyboardklanken kenmerkend zijn. De meest voor de hand liggende compositie om uit te lichten is wellicht de sluiter van de set God is Alone. Dit nummer werd uitgebracht als eerste single in 1991 en is één van de twee nummers op de gelijknamige EP. Met het uitbrengen van de EP kwamen ze in het zicht van Peaceville Records en is het meteen een klassieker. In 1992 wordt het nummer opnieuw uitgebracht en verschijnt het op de B-kant van de inmiddels legendarische EP Symphonaire Infernus Et Spera Empyrium. 

HET MOMENT:

Een spannend moment voor de hele band is als het nummer She Is The Dark moet worden ingezet. Er is een grote rol weggelegd voor toetsenist/violist Shaun MacGowan en gezien het feit hij moet spelen op een geleende keyboard is het even afwachten of alle instellingen correct staan. Bij het soundchecken blijkt zijn eigen keyboard niet te werken en moet hals over kop het instrument vervangen worden. De collega’s van Moonsorrow zijn zo vriendelijk hun keyboard op te halen uit het hotel, zodat My Dying Bride het optreden kan aanvangen op volle kacht. “We had some keyboard issues, and the next song has a lot of keyboard. If we fuck up, use your imagination”, zijn de woorden van Stainthorpe bij de instart van het nummer. 

OOK OPMERKELIJK:
De hele band bestaat uit een aantal kenmerkende en opvallende karakters. Nummer één is uiteraard frontman Stainthorpe. Hij blinkt uit in dramatiek, maar ook in de beheersing van zijn stem. Bij vlagen is zijn de bewegingen en de mate van intensiteit licht over de top en niet heel geloofwaardig. Toch komt hij er ook wel weer mee weg. Het past bij het genre, de zware, depressieve teksten en loodzware klanken van de muziek. Waar Stainthorpe zich gedraagt als het depressieve en dramatische neefje van graaf Dracula, zo houterig en stijf staat violist/toetsenist MacGowan achter zijn instrumenten als hij even geen participatie heeft in het geheel. Het is bijna komisch om te zien hoe groot het contrast is tussen beide bandleden. 
HET PUBLIEK:

Na een prachtige dag in de zon met veel metalgeweld, moshpits en bier is My Dying Bride wellicht een zware, maar zeer mooie dobber. De doommetal van deze legendarische band trekt veel liefhebbers naar het podium. Het is een band waar menigeen intens van geniet, maar waar ook een deel van het publiek bij afhaakt. Net als hun grote inspiratiebron Candlemass, die de dag daarvoor de dag afsluit, vergt de muziek een hoge mate van concentratie. Bij het metalpubliek zal een band als My Dying Bride of volledig in de smaak vallen, of men haakt dronken en ongeduldig af en loopt richting Partystage waar nog een restje ongedwongen metal aan de man wordt gebracht. 


HET OORDEEL:

Met een afsluiter als My Dying Bride maakt de programmeur van Dokk’em Open Air een mooi, maar toch ook groot risico. De band is zeer geliefd bij de liefhebbers van het doomgenre, maar is niet een act die moshpits veroorzaakt of mannen van twee meter laten crowdsurfen. De kans dat mensen halverwege afhaken is net zo groot als dat mensen gebiologeerd blijven kijken. Het staat buiten kijf dat My Dying Bride een prachtige en stijlvolle afsluiter is van het festival. Het publiek wordt getrakteerd op een lange show die gezien kan worden als één grote opera, waarbij vijfentwintig jaar doomhistorie voorbij komt. 

My Dying Bride