De grote zaal van Poppodium Iduna is voor de gelegenheid verkleind naar een knusse ruimte, waarbij het publiek op zowel armlengte van podium als van de bar staat. Prima opstelling voor een gemiddelde zondagavond in een poppodium te Drachten. Op de poster prijkt naast het Amerikaanse The Atomic Bitchwax, de naam van support-act Drive By Wire. De poster is een voorteken voor een onvervalst avondje stoner door de speakers. Het viertal uit Deventer pompt op geheel eigen wijze een mengelmoes aan stoner, grunge en andere aanverwante gitaarmuziek uit de versterkers. Bij de aftrap van de set zijn met name door de zangerige bottlenecksound eveneens duidelijk bluesinvloeden hoorbaar. Frontvrouw Simone Holsbeek klinkt niet bij elk nummer even overtuigend, maar bij een track als Kerosine Dreams pakt ze absoluut de aandacht. Het lijkt alsof ze bij bepaalde nummers meer kan uitpakken met haar stemgeluid, dan bij andere tracks. Wellicht spelen de intieme ruimte en een stel stonerliefhebbers bovenop je lip ook een rol.
The Atomic Bitchwax is een must-see voor de liefhebber
Onvervalste avond vol stomende stoner in Iduna
The Atomic Bitchwax is binnen het stonergenre een welbekend begrip geworden in alle jaren van zijn bestaan, mede dankzij zijn live-reputatie. De band onderhoudt nauwe banden met Monster Magnet, mede door het feit dat twee van de drie leden actief zijn in die band. Het is echter overduidelijk dat het creatieve The Atomic Bitchwax absoluut niet slechts een zijproject is van deze heren.
Het begint bij de stonerrockers van The Atomic Bitchwax allemaal met een goed gesprek. Tijdens de openingstrack I Hope You Die slingeren bassist/vocalist Chris Kosnik en gitarist/vocalist Finn Ryan elkaar een aantal verwensingen naar het hoofd. Gezien de titel van het nummer is het niet moeilijk te raden wat uiteindelijk de conclusie is. De boodschap van het nummer komt gelukkig totaal niet overeen met de vibe die direct na de eerste roffel van drummer Bob Pantella door de zaal van Iduna ontstaat. Alle aandacht is meteen getrokken door dit uiterst solide en trefzekere trio uit New Jersey.
Bassist Kosnik is van de drie wellicht nog wel het meest bepalend voor de positieve sfeer van de avond. De man staat de volle set met een gigantische grijns op zijn gezicht de nummers weg te bassen en te beuken. Het is overduidelijk dat hij met groot speelplezier het podium met zijn maten deelt. Om hem te zien spelen is een genot voor het oog, en oor uiteraard. Schijnbaar moeiteloos speelt deze old-school ‘who needs a plectrum, anyway’-bassist razend de snelle melodieuze stukken. Op sommige momenten lijken zijn vingers sneller te spelen dan zijn brein af en toe kan verwerken. Een goed voorbeeld is een geheel instrumentaal nummer als Giant van het vierde studioalbum TAB4. Het begint en het eindigt ergens en alles daartussen is een opeenstapeling van strakke, vliegensvlugge basmelodieën en kleurrijke riffs die elkaar afwisselen, opvolgen en achterna zitten. Het album dateert uit 2008, dus de hersenen zijn inmiddels goed voorgeprogrammeerd voor het snelle werk. Meer moeite heeft hij met het nog snellere nummer It’s Alright van het meest recente album Gravitron. Hij schiet er bijna van in de lach op het moment dat hij zelf constateert dat hij het bijna qua zang niet kan bijhouden. Het mooie aan een dergelijke performer is dat je hem dergelijke uitschieters onmiddellijk vergeeft.
Kenmerkend voor dit trio is de creativiteit en tempowisselingen van de nummers. De stonerrockers wisselen hypersnelle en technisch ingewikkelde tracks zoals bovengenoemde Giant en It’s Alright af met trager en zwaarder materiaal als Kiss The Sun. Dit is meteen wel een voorbeeld waar de sound wat algemener wordt en gangbaarder. Desalniettemin, prima te pruimen voor een stonerliefhebber. Het is alleen duidelijk te merken dat het snelle werk zeer gewaardeerd wordt als Kosnik roept: “Want to hear a slow one or a fast one?” Het antwoord uit de zaal is luid en duidelijk: “Fast one!” Onmiddellijk is de roep om snel werk het startschot van wederom een marathon aan riffs en vingervlugge handelingen op bas en gitaar. Het solide drumwerk van Pantella kan gezien worden als een gesmeerde machine waar de band zijn brandstof uithaalt. Hij ramt zich aan één stuk door de set heen, waarbij niks of niemand hem kan afleiden.
Kortom: hou je van stonerrock? Dan is deze band - zeker live - een must-see. Relatief korte, maar zeer creatieve tracks worden afgewisseld met langer uitgesponnen instrumentale nummers, waarbij verrassende tempowisselingen niet geschuwd worden. Vooral wanneer Kosnik en Ryan gezamenlijk de vocalen op zich nemen zijn de zanggedeeltes goed in balans. Tel daar een onuitputtelijke, zeer strakke drummer bij op en het plaatje is compleet. Regelmatig stijgt er een pluim rook op vanachter het drumstel. Af en toe vraag je je af of die rook uit een machine komt, of één van de instrumentaria, dan wel versterkers van de mannen.
---
Gezien: The Atomic Bitchwax + Drive By Wire
Waar: Poppodium Iduna, Drachten
Wanneer: Zondag 6 december 2015
Opkomst: Redelijk