Het is pas het tweede optreden voor Sun Kissed Mountains, dat samengesteld is uit leden van onder andere The Black Atantic, Sväva en het opgeheven Flying Trashcans. De set begint rustig. Zanger Geert van der Velde laat middels prachtige stem en fijnzinnige samenzang met Esther Postma (ex-Calgary Woods) een lome, droomachtige indie-sfeer ontstaan. De ritmesectie overheerst in het lage geluid in de zaal, waardoor andere instrumenten niet altijd goed te onderscheiden zijn. De jagende, ritmische nummers doen dankzij een First Aid Kit-achtige ruimtelijke seventies-sound verlangen naar meer verdieping van deze band. Dat maakt nieuwsgierig naar een uitgebreider optreden van de vijf.
Asteriks krijgt waar voor zijn geld met Alamo Race Track
Volle bak op gelaagde Excelsior-avond
Voor de kleine entreeprijs die Podium Asteriks hanteert doe je vrijdagavond 4 december goede zaken. De Amsterdammers van Alamo Race Track worden vergezeld door twee bands met Leeuwarder banden, waaronder Anne Caesar’s Karawane. De twee Excelsior-genoten delen het podium verder met jonge band Sun Kissed Mountains, die het nog wat magere publiek op mag warmen.
Karawane zet stevig in: drummer Adriaan Groffen (Heksenhamer, red.) zorgt bij aanvang van de tweede band in zijn eentje voor een feestje. Wanneer de overige bandleden zich bij hem voegen, zet zanger Anne Caesar de tekst van het eerste nummer in. Zijn fluwelen stem en de melodieuze liedjes doen soms denken aan Nick Drake, dan weer aan het speelse karakter van EELS. Ondanks het oorverdovende geklets van het publiek bewaakt de band de rust in de songs, die naarmate de tijd vordert steeds dynamischer worden. Caesar doet zijn rol van schrijver eer aan met zwart vest en zwarte bril. Zijn teksten bevestigen dat beeld: de nummers zijn gebouwd rond complete en verhalende lyrics die zorgvuldig voorgedragen worden. Ze blijven zonder veel steun goed overeind. Er wordt stevig afgewisseld in genres: we gaan van mariachi naar Hawai, en van Waits-blues naar Uriah Heep-rock. De hoofdact moet nog beginnen, maar de komst naar Podium Asteriks is die nu al dubbel en dwars waard.
Wie luistert naar de albums van Alamo Race Track, kent de grote diversiteit binnen het repertoire van de band. Het in 2006 uitgebrachte Black Cat John Brown verschilt drastisch van het recente Hawks (2015). Al helemaal wanneer live uitgevoerd, zo blijkt vanavond. Het geluid klinkt schel: de effecten op de zang maken het moeilijk om de teksten te verstaan. De eenvoudige doch doeltreffende riffjes en melodieën drijven in balans op de steady ritmes van drummer Robin Buijs.
De boel moet even op gang komen: het eerste gedeelte van de set blijft eentonig. Het geluid lijkt steeds beter te worden afgesteld, en het publiek wordt gaandeweg beter meegenomen. De diversiteit aan melodie en instrumenten wordt steeds hoorbaarder. De rustigere, volwassenere nummers doen melancholisch aan: de jonge, zomerse thema’s maken later op de avond plaats voor serieuze, weloverwogen solo’s. Dat dwingt tot luisteren. Het optreden wordt ondersteund door een dondersgoede lichtshow, die de soms kale en eenduidige sfeer een meer meeslepend karakter geeft. Het verschil tussen het opgenomen album Hawks, vol warmte en diepte, en het optreden dat vooral gekenmerkt wordt door een hoog volume en schel geluid, is groot. Een echt gevoelsmatig hoogtepunt ontbreekt, maar tegen het einde van de set speelt Alamo Race Track een aantal langzamere en zorgvuldig gearrangeerde balads, waardoor bewezen wordt dat de band enorm goede nummers geschreven heeft die live prachtig uit de verf komen. De avond eindigt in een ruimtelijk, bijna symfonisch rocknummer, met passend besluitend karakter. Verrassingen en climaxen blijven uit, maar de band zet wel degelijk een solide optreden neer met een set vol diversiteit. Wie zich verliezen kan in de simpele toonladders en herhalende riffs, heeft een mooie avond.
---
Gezien: Alamo Race Track + Karawane + Sun Kissed Mountains
Waar: Podium Asteriks, Leeuwarden
Wanneer: Vrijdag 4 december 2015
Opkomst: Uitverkocht