Telkens wanneer je denkt te weten hoe het zit, schiet de band namelijk weer een andere kant op. Op een zeker moment klinken ze bijvoorbeeld als Queens of the Stone Age in Hot Squash, al ontbreekt bij Pulled Apart by Horses de groovende bas die de Amerikanen wel hebben. En net als je daar dan op wilt gaan letten, komt een nummer als Bromance Ain't Dead invliegen en is het plotseling keiharde punk. Toch is er op een bepaald moment wel een constante in dit alles te ontdekken. Deze band is ontegenzeggelijk Brits in zijn branie en in de manier waarop ze de liedjes aanpakken. Misschien moet je de overeenkomsten niet zoeken bij rock en punk maar eerder bij de rammelende pop van bandjes als The View en The Wombats. Ze zijn net zo prikkelend. Bijvoorbeeld in V.E.N.O.M., een van de betere liedjes met een irriterend gitaarriedeltje en in your face powerchords.

Het zijn dus Engelsen. En Engelsen zijn nog net iets minder gewend dan Nederlanders als het om warm weer gaat. De jongens hebben het zwaar, op bassist Robert John Lee na. Die staat als een ware Eddie Vedder look-a-like doodgemoedereerd te bassen. Het levert hem de spot op van zijn medebandgenoten. Hudson galmt zelfs een stukje Even Flow door de tent, hij daagt Lee uit om ook mee te doen. Die zet uiteindelijk de begintonen van Jeremy in. De drummer begint zachtjes mee te doen maar Hudson kent de tekst niet en zo sterft deze cover al na een paar maten in schoonheid.

Pulled Apart by Horses was geen must see, daarvoor was het te ongrijpbaar en te chaotisch. Toch stond hier wel wat op het podium. Vier jongens met Britse branie. Zulke jongens kunnen, als ze eenmaal een hitje hebben, zomaar promoveren naar het hoofdpodium. Maar daar is het nu nog veel te vroeg voor.