The Montanas waren geboekt voor het International Pop Overthrow (IPO) festival in Liverpool maar moesten onverhoopt afeggen. Dus ga je gewoon met je andere band naar Liverpool. Toch een niet zo voor de hand liggende oplossing als je bedenkt dat die andere band volledig buiten het straatje van het festival valt. Buffalo Roam is bekend van de opgefokte mix van stoner- en garagerock. Dat is dus geen powerpop. Maar wij hongerige Buffels grijpen elke gelegenheid aan om goede contacten op te doen en laten zeker een festival dat ook in Canada en de USA wordt georganiseerd niet schieten. Organisator David Bash blijkt onder de indruk van Buffalo Roam maar denkt, geheel verwacht, dat de band niet echt in het format van het festival past. Dus zoeken we de gulden middenweg: we stellen voor om als The Spontanas te komen spelen, een hybride band die grotendeels het repertoire van The Montanas zal spelen met de attitude van Buffalo Roam. Dat er nog maar een maand de tijd is om deze total makeover te realiseren is volgens ons natuurlijk geen probleem. Een uitdaging die David Bash ons wel wil zien aangaan.
Buffalo Roam vermomd als The Spontanas naar Liverpool
Een verslag door The Montanas en Buffalo Roam-kruising The Spontanas
Wat te doen als je met één van je bands, namelijk The Montanas, geboekt staat voor een te gek internationaal powerpop festival in Engeland, maar die band moet door omstandigheden de gig aan zijn neus voorbij laten gaan? Dan ga je toch gewoon met de andere band? Een verslag door hybride formatie The Spontanas over hun reis naar Liverpool.
Woensdag 14 mei
Na er in een maand een compleet nieuwe set in te hebben gestampt, is het dan zover. De nieuwbakken Spontanas vertrekken met hun entourage naar Liverpool. Gelukkig verzorgt het IPO festival voor een complete backline, dus wat instrumentaria betreft hoeven alleen de gitaren en de basgitaar mee. We vliegen van Schiphol naar Liverpool. Er doen een hoop horrorverhalen de ronde over instrumenten die de ruwe behandeling van het vliegveldpersoneel niet overleven en onze bassist Erwin maakt zich ernstige zorgen over zijn Rickenbacker uit 1975. Sytse wakkert de angst nog extra aan door hem foto’s te sturen van instrumenten die door toedoen van vliegveldpersoneel volledig gesloopt zijn. Gelukkig blijkt bij aankomst dat alle instrumenten ongeschonden op Liverpool John Lennon Airport zijn aangekomen.
We nemen de dubbeldekker bus die via Penny Lane naar Lime Street rijdt (waar kennen we die straatnamen toch van?) en komen bij het gehuurde appartement aan. Een perfecte uitvalsbasis op slechts vijf minuten lopen van Mathew Street, waar de wereldberoemde Cavern Club gelegen is en waar we moeten spelen. Het festival is al in volle gang. Van dinsdag tot dinsdag spelen er maar liefst 140 bands op drie podia. We keren niet al te laat terug naar het appartement. Het is een doordeweekse dag en Liverpool doet het ook nog even rustig aan.
Donderdag 15 mei
Vanavond is ons eerste optreden. We zijn de afsluiter op de Cavern Club main stage en dat betekent dat we pas om 0:15 uur moeten spelen. Dat geeft ons de gelegenheid om de stad even te gaan bekijken en wat foto’s te schieten van de band. Het is schitterend en dorstig weer dus we moeten er wel op letten dat we de bierconsumptie een beetje binnen de perken houden. Na een telefonisch interview met Willem de Vries van Noardewyn begint een lichte spanning zich van ons meester te maken. Snel nemen we de set nog even door om er zeker van te zijn dat alles er wel in zit. Chris Wagenaar (ex-Montanas) is ook in Liverpool en voegt zich bij ons voor de nodige ondersteuning. Hij heeft een aantal keer met ons gerepeteerd en kent de meeste nummers.
Drummer DB tikt af en we schieten met “Way Down” als bezetenen uit de startblokken. De set is explosief, maar ook wat ruw en zeker nog niet helemaal foutloos. Het gevoel bekruipt ons dat we wat hard staan voor de toch betrekkelijk kleine gemetselde kelder, maar het publiek vindt het prachtig. Wat we doen slaat goed aan bij het ietwat dronken publiek en er wordt veel gejoeld en wild gedanst. Dat gaat goed! Maar wat vindt David Bash er eigenlijk van? Dat valt niet echt aan hem af te lezen en voor het einde van de set is hij al weer vertokken naar een ander podium om daar de afkondiging te doen.
Vrijdag 16 mei
Vandaag spelen we om kwart over zes tegenover The Cavern Club in de Cavern Pub. We treffen het nogmaals met het publiek; het is nu al druk en het zijn voornamelijk mensen die voor het festival lijken te komen. We zijn nog steeds energiek en het contact met het publiek is goed. De set is strakker en het geluid is beter, waardoor niet alleen de show maar ook de muziek beter uit de verf komt. Een uur na ons speelt Tangarine in de pub. Ze spelen goed, maar hebben een totaal ander publiek voor zich staan. In Liverpool struikel je in het weekend over dames en heren die in de meest vreemde uitdossingen hun vrijgezellenfeest komen vieren. Een aantal van deze groepen stromen tegelijkertijd de pub binnen en zijn toch vooral bezig met feestvieren en kletsen. Het heeft iets surrealistisch.
Morgen spelen we ontzettend vroeg op het grote podium in The Cavern Club, om kwart over een ’s middags, maar het feest in de stad is volledig losgebroken. Mathew Street is veranderd in een oorverdovend Sodom en Gomorra, and we want in on that! Pas om een uur of vijf in de ochtend rollen we uit The Grapes, de voormalige stamkroeg van The Beatles.
Zaterdag 17 mei
Het opstaan blijkt lastig. We zijn allemaal behoorlijk brak en shakey. Straight out of bed waggelen we naar de Cavern. Het is zo vroeg in de middag al erg warm, maar beneden in de club (zo’n 15 meter onder de grond) is het ronduit benauwd. De kater die we allemaal toch een beetje hebben helpt niet echt. Wederom treffen we het met het publiek. De zaal zit ondanks het vroege tijdstip goed vol. We zetten weer vol in, spelen de kater van ons af en springen als bezetenen over het podium. Het was een gok, maar de missie blijkt een enorm succes. Tegelijkertijd is de situatie een beetje schizofreen. In Nederland ben je lekker bezig met Buffalo Roam en nu blijken we in Engeland heel erg aan te slaan als The Spontanas en word je uitgenodigd voor tourtjes in het buitenland. Ach, dat vraagstuk lossen we later wel weer op.
Zondag 18 mei
Op de vroege zondagochtend worden we weer geconfronteerd met het gewone leven. Vier dagen leefden we in een bubble waar we ruw uit worden ontwaakt wanneer we het appartement moeten schoonmaken voor vertrek. Je wilt toch graag je borg weer terug. Weer vertrouwen we onze instrumenten toe aan het vliegveldpersoneel op Liverpool Airport, maar Erwin is er deze keer een stuk relaxter onder. Zijn vertouwen wordt niet beschaamd en bij aankomst op Schiphol worden ze allemaal netjes afgeleverd. Alles is perfect gegaan. Wat is dit tourtje toch een enorm succes geweest.