#DOA14: Handen, haren en voeten in de lucht met Death (DTA)

Samen het nalatenschap van Chuck Shuldiner vieren

Tekst: Elsalie Dekker | Foto's: Tiffany Peters ,

Het is al een tijd geleden dat Chuck Shuldiner met Death begon. De band is zo vaak van samenstelling gewisseld, dat het neigt naar een record. Ook na het overlijden van Shuldiner in 2001 - hij stierf aan een hersentumor - zijn de roerige tijden nog niet voorbij. Na hevig getouwtrek over rechten en onafgemaakte albums, besluit het management in 2012, in overleg met vrienden en familie, een benefietconcert te organiseren. Dit bevalt zo goed, er volgt een wereldwijde tournee.

DE ACT:

Sinds het ontstaan van Death in 1983 heeft Shuldiner maar liefst zeven albums uitgebracht, maar al na de eerste twee maakte hij een enorme ommezwaai. Van bloederige, smerige teksten stapte hij over naar meer sociale, kritieke teksten. Ook de muziek veranderde, het werd technischer, bruter en interessanter. Rond 1993 bereikt de band zijn hoogtepunt, met video’s op MTV en een verschijning in de cartoon serie Beavis & Butt-head. Inmiddels is door oud-muzikanten van Death samen met manager Eric Greif dit benefietproject opgezet, waarmee ze het nalatenschap van Chuck Shuldiner in leven houden.

HET NUMMER:

Wanneer Zombie overgaat in Baptized, is het hoogtepunt van de avond bijna bereikt. De band en het publiek zijn zó goed op elkaar ingespeeld, dat is ook te merken in de pit. Ook het laatste nummer van de setlist, Pull The Plug, mag er zijn. Het is een mooie afsluiter van een bijzondere show.

HET MOMENT:

Voor Crystal Mountain begint, neemt de band ruim de tijd om even te stemmen. Pas  daarna maakt frontman Max Phelps voor het eerst echt contact met het publiek. Hij spreekt namens alle muzikanten de waardering uit dat iedereen in grote getale is gekomen, om te genieten van het nalatenschap van Chuck Shuldiner. Voor het eerst in de set verschijnen er andere muzikanten op het podium, waaronder Charles Elliot, die de rol als frontman een paar nummers overneemt. De sterke chemie van deze 'nieuwe' band is duidelijk voelbaar.

OOK OPMERKELIJK:

Max Phelps heeft zijn gitaar net zo hoog als Steve DiGiorgio zijn bas laag heeft hangen. De grunts klinken alsof er een eeuwige roggel in zijn keel zit en dat maakt het muzikale plaatje wel compleet. Steve DiGiorgio weet op zijn drie-snarige bas met veel meer variatie te spelen dan menig bassist op een bas met vier snaren. Hij spreekt het publiek kort toe om ze nog wat meer bij de show te betrekken. Gitarist Paul Masdival heeft energie te over, het enthousiasme is van zijn gezicht af te lezen.

HET PUBLIEK:

Het drumstel stuitert bijna van het podium, zo stuitert het publiek. Headbangen is de normaalste zaak van de wereld tijdens dit optreden en er is constant een pit. Voorzichtig wordt er ook gecrowdsurft, maar het is voornamelijk één en dezelfde fan die steeds naar voren wordt getild.

HET OORDEEL:

Voor de traditionele Death fans is het genieten. Ook voor de jongere generaties is het mooi om te zien en te horen wat Death ooit geweest is. Een waardige tribute.