Eerste editie Into Darkness succes

Duisternis valt over Poppodium Romein

Tekst: Elsalie Dekker | Foto's: Jurjen Breedenbach ,

Na het succes van Into The Grave en Into The Void komt de organisatie met een black metal, funeral doom, dark sludge en occult death metal festival; Into Darkness. Ieder jaar weer komt de vraag voor meer black/andere duistere metal op Into The Grave. Vandaag de eerste kennismaking van het publiek met dit nieuwe festival.

Deze donkere zaterdagmiddag begint met Ethraid Engrin, vier jonge jongens die nog geen twee jaar samen spelen. Wanneer de band opkomt steken ze fakkels aan onder begeleiding van een intro van geweer en paniekgeluiden, cliché black metal eigenlijk. Maar wanneer ze beginnen te spelen verdubbelt het publiek wat er staat. Op de wat ongemakkelijke stilte om te stemmen na, klinken de snelle riffs en slepende akkoorden steeds steviger door.

Dan wordt het een stuk drukker op het podium met Faal. De band begint goed, met een strijkstok op de bas voor extra dramatisch effect. Zes bandleden is best veel en de muziek klinkt daardoor veelal gelaagd en vol, maar met vlagen ook chaotisch. De tempowisselingen in de nummers zelf zijn prettig en de band weet een nummer van bijna een kwartier toch interessant te houden. Ze spelen dan ook maar vier nummers, waaronder een nieuwe, Shattered Hope. 

Alkerdeel deelt het podium vandaag met Gnaw Their Tongues, een bijzondere samenwerking. De band heeft in het opzicht van opnames een duidelijke punk attitude, wat op het podium ook te zien is. Veel energie en rauwe bewegingen, maar ook in de muziek hoor je die rauwheid terug. Voor de fan is dit geweldig, maar voor het ongeoefende oor van een groot deel van het publiek is dit toch net iets te vreemd.

De extreme doom-/deathmetal van Ataraxie heeft dan weer een heel ander deel van het publiek te pakken, want deze band maakt relatief makkelijk klinkende muziek. Met drie gitaristen weet de band mooie tokkels in elkaar over te laten gaan en dat zonder de chaos van Faal. De zanger laat naast zijn scherpe grunts ook een mooie diepe stem horen wanneer hij praat/zingt, maar het is dan nog steeds niet te horen welke delen van de tekst Engels of Frans zijn. Na wat ouder werk te hebben gespeeld, sluit de band af met een nummer van hun laatste album L'Etre et la Nausée; Face The Loss Of Your Sanity. 

Dodecahedron brengt de duisternis weer over de zaal, met onheilspellende dissonantie en hoge pieptonen. Door de grote zwarte capuchons zijn de gezichten nauwelijks zichtbaar. De drummer is er vandaag niet bij en daarom neemt de zanger zijn taken over. Het is niet te merken dat ze dit niet vaker doen, omdat ze zo goed op elkaar ingespeeld zijn. En dat terwijl de band al niet vaak op het podium te vinden is. Alle partijen zitten spannend in elkaar en de tempowisselingen zorgen voor een duidelijke sfeer. Jammer dat de band tijdens etenstijd speelt, zo mist een groot deel van het publiek een set goede black metal.

Na een wat statische podiumpresentatie brengt het Engelse Code wat meer beweging op het podium. Na Into Darkness hebben ze nog een laatste optreden voor ze weer terug naar de UK gaan. Volgend jaar komt de band met een nieuw album, wat de vijfde op rij moet worden. Niet alleen de zanger, maar ook de bassist gaat helemaal op in de muziek en lijkt bijna in trance. Hij staat tijdens het spelen de hele tijd te headbangen, behalve wanneer het zijn beurt is om in de microfoon te schreeuwen. De scherpe grunts van de zanger wisselt hij af met zang, die ook zou passen bij power metal.

Dan wordt het helemaal donker op het podium, Dragged Into Sunlight komt op. Het enige licht wat er te zien is, zijn een paar lampjes voor de versterkers en een drietand kandelaar, met tussendoor af en toe een stroboscoop. Ook staat de band, met uitzondering van de drummer, bijna de hele set met de rug naar het publiek toe. Alleen de bassist draait zich af en toe om, wanneer hij in de microfoon grunt. De zanger laat op de helft van de set toch nog even zijn gezicht zien. De beamer heeft tijdens de set van de band kuren en dat breekt toch een beetje af aan het imago van de band. Op het laatste nummer na speelt de band alleen maar nummers van het album Hatred For Mankind.

De avond wordt afgesloten door het Noorse Aeternus, de meer dan gelijkwaardige vervanger van het uitelkaar gevallen Hades Almighty. Het intro met een lage humm en doedelzakmuziek, doet meteen aan vikingen denken. Wanneer de band inzet is het ook meteen wat je van Noorse black metal verwacht, hoge scherpe grunts en een flinke dubbele bass. De stembeheersing van enig origineel bandlid en frontman Ares is fenomenaal. Hij heeft een goede controle over zijn sound, maar dat is ook niet gek na meer dan tien jaar Aeternus. Het publiek wordt eindelijk wat losser en durft ook wat dichterbij het podium te staan. Er wordt meer geheadbangd en tegen het einde is er zelfs een kleine moshpit. De band speelt veel ouder werk en sluit af met speciaal voor het publiek van Into Darkness There’s No Wine Like The Bloods Crimson.

Het publiek lijkt tevreden naar huis te gaan en de organisatie is blij. Na dit mooie feestje zal er volgend jaar vast een tweede editie komen van Into Darkness.