#ETN14: Intens welkom in de wonderlijke sferen van Sleep Party People

Een odyssee door de droomwerelden van Brian Batz

Tekst: Wouter Hoogland | Foto: Marc Henri Quere ,

Het is niet een van de grootste of bekendste, maar toch zeker een van de meest opzienbarende namen op de poster van Explore the North: Sleep Party People. En opzienbarend, dat is de show in de Kanselarij dan ook zeker. Verzamelt u zich rond mij, kinderen, en luister naar het verhaal van hoe een groep Deense konijnenmannen – met een kleine omweg – het hart van deze recensent in huppelde.

HET CONCERT:
Sleep Party People, Explore The North, Kanselarij, zaterdag 29 november 2014

DE ACT:
De show wordt zweverig en subtiel ingezet. Nog net iets te subtiel voor de geluidsman lijkt het, want nog even zit de feedback de band in de weg. Gelukkig is dit probleem snel opgelost, waardoor niets dit nauw samengesmede geheel van digitale en analoge instrumenten in de weg zit. Niet alleen qua geluid is er eenheid: de band, gevormd rond songwriter Brian Batz, treedt op met grote konijnenmaskers, waardoor niet snel duidelijk wordt wie de frontman eigenlijk is. Dit werkt alleen maar in het voordeel van de act: de uniformiteit van de band People versterkt de mystieke, dromerige sfeer. Ook zorgt het er voor dat Sleep Party People niet voelt als het project van één persoon met begeleiding, maar als een échte band.

HET NUMMER:
De totale overgave van die band is al vroeg in de set te zien, ondanks de constante afwisseling in intensiteit van de nummers. Soms lijkt de logische lijn in het optreden even weg te zijn, door de plotselinge afwisselingen tussen nummers. Zo wordt het wonderschone, rustige Notes To You vrijwel meteen opgevolgd door het onverbiddelijk doorstuwende Chin. De uitvoering van de hardere nummers is live des te harder ten opzichte van de plaat, door de prominentere aanwezigheid van gitaar en bas – iets wat het contrast nog meer uitbreidt. Goed, we zijn weer geacclimatiseerd aan het euforische gevoel van de uptempo nummers – en daar trekt Batz ons weer naar beneden, de duistere sferen van In Another World en Death Is The Future in, om vervolgens weer een noisepunk-achtige versie van Things Will Disappear Like Tears In The Rain in te zetten. Er valt geen chocola van te maken.

HET MOMENT:
En dan is er plotseling de realisatie. Brian is niet verdwaald tussen de verschillende sferen van zijn muziek: hij weet precies waar hij heen wil. Het witte konijn trekt ons mee het konijnenhol in, en laat ons daar vele werelden zien die hij zelf heeft geschapen. Extatische, energieke bossen; naargeestige grotten; melancholische vlaktes: ze zijn allemaal aanwezig in de wereld van Sleep Party People. Het filmische karakter van de muziek zorgt ervoor dat je het bijna voor je ziet. De band verplaatst zich door vele droomsferen, en blinkt uit in elke.

OOK OPMERKELIJK:
Dat het dromerige aspect ook anders op kan worden gevat, wordt duidelijk tijdens een retourtje naar de bar: achterin de zaal ligt een meisje opgekruld op de grond te “slapen”. Of het bij de show hoort of spontane performance art was is niet zeker, echt kan het niet zijn: niemand zou kunnen slapen bij zo veel geweldigs (en bovendien luids) op het podium.

HET PUBLIEK:
Dat grotere headliner De Tweede Speeldoos tegelijk in de Synagoge speelt is weerspiegeld in het bezoekersaantal: misschien de helft van de zaal is gevuld. Het zijn dan ook duidelijk de liefhebbers die de band (mogelijk) van tevoren al kenden. De konijnen hebben er dan ook geen enkele moeite mee om het publiek nagenoeg muisstil te krijgen, afgezien van een daverend applaus.

HET OORDEEL:
Het kwartje moet even vallen, maar zodra die de grond bereikt slaat hij in als een bom. Sleep Party People verovert hier niet alleen een plekje in onze uiteindelijke top 10 van het festival: ze zijn nu officieel de favoriete live-act van ondergetekende – en er moet veel gebeuren om ze van die positie af te krijgen.