HET CONCERT:
Intergalactic Lovers, Explore The North, Post Plaza, zaterdag 29 november 2014
#ETN14: Fris en fruitig Intergalactic Lovers
Lara Chedraoui brengt warmte op koud festival
Er zijn van die bands die vooral draaien rond hun frontman/vrouw. Intergalactic Lovers is ook zo'n formatie. De band zelf heeft de uitstraling van een natte krant, maar frontvrouw Lara Chedraoui steelt alle harten. Met mooie liedjes en vooral heel veel stretchmoves.
Wat Intergalactic Lovers maakt, neigt naar de meeslepende poprock van het Duitse Wir Sind Helden, en Nederlandse bandjes als Solo en Johan. Gelaagde indierock waarin niet al teveel aan de hand is maar dat wel intrigeert en meeslepend is. Intergalactic Lovers is dat ook; het pakt de luisteraar bij de hand en sleept hem mee door dromen en kleurige werelden. Het liedje dat dat het mooiste doet, is Northern Rd; een lekkere stevige drums met daaroverheen een gitaarpartij die dromerig en gelaagd is. Maar wat het echt mooi maakt, is de stem van Chedraoui die net als de mythische Sirenen de luisteraar de muziek inzuigt. Terwijl de gitaren steeds gejaagder worden, trekt zij het hele publiek mee in een auto-ongeluk dat je van puur geluk niet wilt missen. Ondertussen blijft Chedraoui maar zingen: "Oh, we are driving too fast, we are driving, we could crash."
Het moet gezegd, Lara Chedraoui is waar deze band om draait. Zonder haar is dit een getalenteerde band, maar vooral een hele saaie. Chedraoui daarentegen is een ontzettend spannende vrouw, zoals ze daar staat in haar grote witte hemd. De eerste noten hebben nog niet geklonken of ze begint zich in de meest vreemde houdingen rond de microfoon te buigen. De muziek gaat door haar hele lijf. Als de drummer flink doorstampt, slaat ze ritmisch op haar borst. Het ritme van haar hart brengt ze in evenwicht met dat van de band. Hier staat een vrouw die iets voelt. Al lijkt het soms wel een beetje raar. "Mijn moeder weet soms niet of ik aan het dansen ben of een epileptische aanval krijg", verklaart ze aan het einde van de show over haar 'stretchmoves', zoals ze de kronkelende bewegingen noemt.
De stretchmoves zijn een van haar vele grappige anekdotes. En ze werken. Het publiek eet uit haar hand. Ze is ontwapenend zoals ze haar broek staat op te hijsen na weer een orgastisch dansje. Als ze vraagt of iedereen bij het refrein van Islands een stukje mee wil zingen, krijgt ze het nog voor elkaar ook. De zaal is goed gevuld en blijft dat. Een kanppe prestatie als redelijk onbekende band op een festival.
Alhoewel 'ze'...het is vooral zangeres Lara Chedraoui die de aandacht naar zich toe trekt. Eenmaal vast, laat ze die ook niet meer los. Het is de vraag of deze dame doorheeft wat ze teweeg brengt, maar ze brengt een aangename warmte op een koud festival.