Shawn Buckles, drummer van Stuart Mavis, ziet ze zo vaak: bands die een heel plan hebben om door te breken. Hij kijkt er meewarig naar. Voor hem, en de rest van de band denkt er net zo over, komt het zo als het komt. Veel spelen en dan maar zien waar de muziek hen brengt.
Hoe die muziek precies klinkt, daar mag je de band niet op vastpinnen. Volgens Sjoerd Vriesema, hij begon ooit in zijn eentje als Stuart Mavis, is het popmuziek met invloeden die overal vandaan komen. “Ik ben ooit begonnen met liedjes met invloeden van hiphop”, vertelt hij. “Het was spoken word gecombineerd met singer-songwriter. Ik vond het interessant om met de rijmschema's te puzzelen.”
Stuart Mavis: band zonder beleidsplan
“We doen het niet voor het geld, maar voor de ervaring”
Stuart Mavis gaat als een speer – zónder dat ze een uitgestippelde route hebben. Ze wonnen de Music Battle 058, doen het goed in de Kleine Prijs van Fryslân en mogen daardoor komende zondag het hoofdpodium van het Bevrijdingsfestival in Leeuwarden openen.
Sinds hij een band heeft, naast drummer Buckles bestaande uit gitarist Luciano Hoch en bassist Roald Hacquebord, is de muziek breder geworden. Buckles: “Met mezelf is er meer rock in gekomen en Luciano en Roald zorgen voor soul. Het heeft heel veel power maar verliest toch nooit de soul.” Daar is Vriesema het mee eens. “Onze nummers hebben altijd een goede beat en een strakke groove. Dat is heel belangrijk. En de teksten zijn herkenbaar. Ze gaan over dingen die studenten aanspreken.”
Live act
Stuart Mavis maakt muziek om op het podium te staan. “We willen echt een live act zijn", zegt Vriesema. “Zoveel spelen dat we straks een plaat bij elkaar hebben.” De shows zijn voor hen ook een manier om te kijken of ze op de goede weg zijn. Vriesema: “We gebruiken onze optredens als spiegel en vragen echt om feedback. Dat is tof, we krijgen steeds van het publiek weer andere favoriete nummers te horen.”
Zo worden ze als band steeds beter. Ze merken dat ze op elkaar ingespeeld raken en dat begint zijn vruchten af te werpen. Stuart Mavis heeft nu ongeveer twee tot drie keer per week een optreden. “We doen het niet voor het geld, maar voor de ervaring”, bezweert Vriesema. Buckles vult hem stralend aan: “Ik word echt gelukkig van de shows. Als we elkaar aankijken, dan kan ik daar een week op door.”
Keerpunt Eurosonic
Dat het nu zo goed gaat met de band komt vooral door gebeurtenissen op Eurosonic, het showcasefestival in Groningen. Stuart Mavis stond daar niet op het officiële programma, maar speelde op een labelnight in Chaplin's pub.
“Ik vond het echt jammer dat we niet op Eurosonic stonden”, zegt Vriesema. “Maar ik sprak daar in die kroeg met een publisher van het festival en die zei dat we geduld moesten hebben. Ik wil heel snel, maar dat kan niet altijd.”
Achteraf gezien is hij blij dat hij toen niet ergens in de stad op een groot podium stond. Dat had namelijk zomaar eens mis kunnen gaan. “Jullie spelen niet alsof je leven ervan af hangt”, zei Jan Pier Brands van de Popacademie. Die opmerking opende de band de ogen. Nu spelen ze elke keer alsof het de laatste keer is.
“We spelen met veel meer energie”, aldus Buckles. “En we laten onze eigen karakters meer naar voren komen. Ik vind het bijvoorbeeld fucking kut om de hele tijd te zitten. Dus dan loop ik over het podium. We hebben nu ook Bram Vink erbij, hij komt uit de britpophoek en brengt echt heel erg veel energie in. En Sjoerd is een echte knuffelbeer. Dat zegt iedereen.”
Hoge verwachtingen
Ondertussen heeft Stuart Mavis de meeste noordelijke zalen wel gezien. Daardoor is het soms moeilijk om met beide benen op de grond te blijven. Vriesema vindt het belangrijk om integer te blijven en op de dingen te reflecteren. Door met de rest te praten probeert hij de wolk waar ze soms op zitten te relativeren.
En soms schopt de werkelijkheid zelf hen er hardhandig vanaf. Laatst bijvoorbeeld in Drachten. “We speelden in Iduna”, vertelt Vriesema. “Ik had verwacht dat we op het podium zouden staan, maar we bleken in het café te spelen. Toen dacht ik wel even: 'Oké...' Maar na een minuut heb ik de knop omgezet en was het niet erg meer.” Vriesema: “Je moet leren om je verwachtingen laag te houden. We hebben grote dromen, maar je moet rekening houden met minder.”
De Wereld Draait Door
Het punt waar je als beginnende band naartoe werkt is een minuut in De Wereld Draait Door. “Er wordt ons altijd gevraagd: 'Wanneer spelen jullie bij De Wereld Draait Door?'", zegt Vriesema zuchtend. “En ik weet het niet. Ik hoop dat we de huidige lijn door kunnen zetten en er na de zomer spelen. Maar alleen als we er dan echt aan toe zijn.”
Vooralsnog zijn er genoeg andere hoogtepunten om naartoe te werken. Het hoofdpodium tijdens het Bevrijdingsfestival Fryslan, bijvoorbeeld, dat ze komende zondag mogen openen. Het is het grootste podium waarop ze tot nu toe gestaan hebben. Ze hopen dat er flink wat mensen op af komen. “Voor hun eigen bestwil moet er zoveel mogelijk publiek komen”, zegt Buckles lachend. “Zo'n groot podium kan best wel beklemmend zijn, maar als het publiek ook enthousiast is gaan we los.” “Ja!” roept Vriesema. “We gaan dan echt zo goed spelen!”
---
Stuart Mavis staat zondag 5 mei op het Befrijdingsfestival Fryslân en op zaterdag 1 juni staat de band in de finale van de Kleine Prijs van Fryslân.