The Black Atlantic, Explore the North, Post Plaza, zaterdag 23 november
#ETN13: The Black Atlantic op zijn allerkaalst
Geert van der Velde kan het ook alleen
Geert van der Velde, oprichter van The Black Atlantic, zag zijn band in april uit elkaar vallen. De andere leden wilden zich op hun eigen muziek of andere projecten richten. Hij bleef alleen achter en had het daar, naar eigen zeggen, best moeilijk mee. Nu is hij terug. Alleen.
HET CONCERT:
DE ACT:
Als band maakte The Black Atlantic akoestische folk. Kale kleine liedjes met subtiele, dromerige gitaararrangementen. Hier en daar ondersteunt met drums en toetsen, die echter nooit de overhand namen.
Als soloartiest verandert er voor Van der Velde wat dat betreft niet zo heel veel. Hij is niet de frontman van een trashmetalband, die het plotseling met alleen een gitaar moet doen. Zijn liedjes worden alleen nog kaler. Iets minder dromerig misschien, maar daardoor ook persoonlijker.
HET NUMMER:
Ieder nummer heeft een verhaal. En die verhalen vertelt Van der Velde ook. Bijvoorbeeld bij Walked-on Wood, een liedje over zijn overleden grootvader. Hij vertelt over de droom die zijn vader over zijn grootvader had, dat ze samen het veld in gingen. Vervolgens verspringt hij naar zijn eigen perspectief. Hij ziet zijn eigen vader tijdens de begrafenis staan tussen mensen die hij nauwelijks kent. Het zijn dit soort verhalen die een liedje vervolgens zoveel meer geven en je ook echt doen luisteren.
HET MOMENT:
Na het uiteenvallen van zijn band is Van der Velde niet bij de pakken neer gaan zitten. Ondertussen is er een nieuwe EP; Enshrine, en werkt hij hard aan een nieuwe album. Op de EP staat Amor Fati (Latijn voor Heb uw lot lief).
Van der Velde speelt het pas tegen het einde van zijn set. Het is anders dan de andere liedjes die hij tot dan toe speelde. Krachtiger en rauwer. Een nieuw geluid, weg van het dromerige van vroeger. Is dit een glimp van de toekomst?
OOK OPMERKELIJK:
Van der Velde is verkouden. Regelmatig hoor je hem zijn neus ophalen. Bij anderen leidt dit misschien tot ergernis, maar hem vergeef je het. Het geeft zijn stem een beetje een rauw randje en nog net iets meer gevoel.
HET PUBLIEK:
Het publiek is stil. Ontzettend stil. Van der Velde merkt het zelf ook op: "Het is fijn om te spelen terwijl niet iedereen er doorheen praat of op zijn mobiel staat te kijken."
HET OORDEEL:
Wanneer Van der Velde opkomt, meldt hij allereerst dat hij tegenwoordig solo speelt. Hij wil teleurstelling bij het publiek voorkomen. Dat is sympathiek, maar hij had ook gewoon kunnen beginnen met spelen. Teleurstellen doet hij namelijk niet.
Solo is Van der Velde rauwer, directer en persoonlijker. Niet meer zo dromerig, maar nog steeds heerlijk melancholiek.