Recensie: Menhir – Uberlith II

Mega-heavy stoner-riffs, bottom feeder basslines and primal grunts

Rudie van der Bos ,

Menhir, ‘the stonerrockband from somewhere between a rock and a hard place’. Daarmee heb je de meeste info wel binnen die je zo kunt vinden over deze band die op 13 december de ‘Uberlith II’ EP presenteert in het Groningse Subsonic. De II brengt wel een volgende aanwijzing: waar een II is, moet ook een I zijn. En inderdaad, in februari 2012 bracht de band, die toen net begonnen was, al een ‘Uberlith’ EP uit.

Op Uberlith II brengt het trio Arjan, Frank en Sven inderdaad wat ze beloven: stonerrock die drijft op stevige riffs. De vocalen worden, net als op de eerste EP, bijna volledig ingevuld door oude film monologen of toespraken. Opener Mt. Aloha verhaalt bijvoorbeeld over een zeer krachtige vulkaan op Hawaii. En het knalt na ruim een halve minuut ook daadwerkelijk binnen. Een tekst die past bij de stevige riffs, ideaal om de lange haren flink los te gooien. Mt. Aloha is naar voren geschoven als single en daarom voorzien van een mooie video, gemaakt door Frederik Noordhuis.
 

Buttcake klinkt wat donkerder en zwaarder, maar volgt grotendeels hetzelfde recept. Hier wel een gezongen refrein, al hoefde men aan de tekst (“We Want Buttcake”) waarschijnlijk niet veel schrijfsessies te besteden. Afsluiter Dance Dance Dance is gelijk aan de titel ook het meest dansbare nummer op de EP. Het basloopje doet soms licht denken aan dat van The Beautiful People van Marilyn Manson. Het nummer onderscheidt zich hiermee enigszins van de rest van de EP en lijkt het meest radiovriendelijk.

Een EP die ongetwijfeld goed zal worden ontvangen in het stonerrockcircuit. Toch een klein puntje van kritiek? Ok, dan. De stonewall of fuzz zoals de band het zelf noemt. In de mix lijkt de nadruk, net zoals je bij veel live optredens hoort, op veel en luid te hebben gelegen. Leuk voor een heftig live feestje, voor in de huiskamer vanaf de EP misschien wat zonde van de tekstfragmenten.