In een zeer nauwkeurige doch willekeurige volgorde.
The Band – The Weight
Een naar mijn mening wat vergeten band. De begeleidingband van Bob Dylan ergens in de 60’s. Maar eigenlijk ook een heel invloedrijke band van zichzelf. Hun versmolten country/folk/rock&roll is echt ontzettend mooi. Ze hebben dan ook een paar prachtige platen gemaakt, waarvan er een aantal te vinden zijn op Spotify. Luister ook vooral de plaat Music From Big Pink. Als gitarist heb ik ook veel bewondering voor The Band gitarist Robbie Robertson. Meester gitarist, heel smaakvol, speelt geen noot te veel of te weinig. Maar eigenlijk geld dat voor alle leden. De 1e supergroep in de popmuziek.
Joe Bonamassa – Tennessee Plates
Joe Bonamassa kende ik al een tijdje, maar via Spotify kwam ik bij steeds meer liedjes van hem. Tennessee Plates staat op zijn plaat uit 2011 Dust Bowl. Algeheel een prachtige plaat, maar Tennessee Plates sprong er bij mij wel uit. Samen met (ik geloof) Vince Gill (ik kan het mis hebben) doet hij hier een te gekke blues/country show off. Je kan gewoon niet stil zitten achter je computer met dit liedje op.
Allison Krauss - Down To The River To Pray
Na de film O’ Brother, Where Are Thou? te hebben gezien, werd ik behoorlijk nieuwsgierig waar al die prachtige muziek vandaan kwam. Al gauw kwam ik uit bij Allison Krauss. WAUW.
Ik had de naam wel eens gehoord, maar interesseerde me er niet zo voor. Tot dat ik die film zag, en op onderzoek uit ging. Down To The River To Pray vind ik zo mooi omdat het alleen maar stem is. Het maakt het magisch ofzo.
The Black Crowes – Go Faster
Te gekke plaat, lekker rock&roll, uptempo, no bullshit, Black Crowes is de enige in zijn soort.
Go Faster is zo’n liedje die na 1x horen de rest van de dag in je hoofd zit.
The Asteroid Galaxy Tour – Heart Attack
Ze schijnen al eens in Leeuwarden te hebben gespeeld, maar toen kende ik ze nog niet.
Ik dronk elke dinsdagmiddag standaard een bakkie met Eddie, daarna reden we met de auto naar school. Hij had deze plaat in de cd-speler zitten. Ik drukte de hele tijd op repeat. De 1e band die ik niet echt kan plaatsen in een genre die ik echt te gek vind. Partymuziek alom. Vervolgens zocht ik ze op de Spotify op om daarna op ‘Favoriet’ te klikken.
Herman Brood & His Wild Romance – Dope Sucks
Tsja, Herman Brood. Toen ik dat hoorde bestond Spotify nog niet, ik kocht nog CDs van Nirvana, Korn en Slipknot, tot ik op gitaarles ging, inmiddels 6 jaar geleden. Ik leerde de mooiste ambacht van Rik Meijer, en die kwam met Herman Brood, sindsdien nooit meer van af gestapt. Dope Sucks is een van mijn favorieten. Onwijs rock&roll, geen gekloot, 2 minuten blazen, en dan dat intro, met die talkbox, fantastisch. Dany Lademacher is dan ook een icoon.
The Rolling Stones – Wild Horses
Mijn favoriete nummer aller tijden. Maar dan ook van alles. Zo’n mooie plaat.
Op Spotify staat helaas niet de mooiste versie, die staat op YouTube, live on Abbey Roads.
Elke keer als ik deze plaat hoor krijg ik kippenvel, waarom, geen idee, ook geen idee waar het over gaat. Maar dat heb ik met elk nummer, ik luister niet naar teksten. Maar Wild Horses, is wel een prachtig nummer. Wanneer staan de Stones in Asteriks of Romein?? Of komen ze eerst naar Scooters?
Noel Gallagher’s High Flying Birds – The Death Of You And Me
Toen Oasis ermee kapte was de hele wereld in rep en roer. Zelfs Lionel Messi(van die prachtige club, Barcelona!)
Als snel kwam Beady Eye, maar Noel liet nogal op zich wachten. Waardoor ik alleen maar geïnteresseerder werd waar hij mee zou komen. Dit was zijn 1e single geloof ik. Maar het refrein kwam me zo bekend voor, en op de dag van vandaag weet ik het nog steeds niet. Dus, of hij heeft het heel goed gejat, of echt briljant bedacht.
Danko Jones – Tonight Is Fine
Gecontroleerde rock&roll (althans, op plaat). Heel vet. Ik hoorde dit voor het eerst toen ik bij Loeki(vaste chauffeur en moeder van bij Barry Nice and the Nice Guys) in de auto zat. Ze had gewoon de CD opstaan! Nou mankeert er sowieso niks aan haar muzieksmaak, maar dit had ik niet verwacht. En ik vond het zo vet. En gelukkig staat het op Spotify!
AC/DC – Rock&Roll Train
Met de laatste plaat van AC/DC Black Ice is wel weer bewezen hoe het moet.
Die gasten maken al zolang ze in ieder geval zelf kunnen herinneren dezelfde muziek.
En dat doen ze verdomd goed. Want ondanks dat het altijd hetzelfde is, is het nooit hetzelfde.
De “Past mijn onderbroek wel bij de sokken van de bassist” cultuur mag van mij wel uitsterven. Het hoeft niet allemaal zo ingewikkeld. Dat zeg ik dan wel, maar probeer AC/DC maar eens GOED na te spelen!
En tot slot nog een cadeautje.
Roscoe Holcomb – I Am A Man Of Constant Sorrow
Één van de 1e nog bestaande opnames van dat zo vaak gecoverde en nog steeds prachtige liedje. Roscoe Holcomb is een zanger/gitarist/banjo speler ergens uit Kentucky. Hij was de inspiratie tot de ‘High Lonesome Sound’. En dat hoor je dan ook terug in zijn muziek. Hij is al een tijdje niet meer onder ons. Iets van 30 jaar ofzo. Maar hoe hij dat nummer doet. Helemaal A Cappella. Maar zo’n ongelofelijk gevoel. Ik kreeg er kippenvel van toen ik dat hoorde. Er is geen touw aan vast te knopen welke toonsoort ie nou zingt, of het zuiver is of niet. Maar dat is ook totaal niet van belang. Echte blues. Échte blues. Maar dan van een blanke.