De drukte op het busstation komt bij vlagen. Het kost de studenten dan ook moeite om continu de aandacht van de passerende reizigers te trekken. ‘Zullen we een beetje opruimen, we beginnen op een Occupy kamp te lijken’, zegt een van de studenten. Onbedoeld weerspiegelt het de eerste reacties van het publiek.

Als later op de middag Diss Nie Okay hun akoestische set speelt, lukt het dan toch om de hindernissen van het busstation te doorbreken. Gewapend met een stroom aan covers en een flinke dosis volume, weet de band de langsrijdende bussen te overstemmen. Het lukt Diss Nie Okay uiteindelijk zelfs om de aandacht van enkele reizigers zo lang vast te houden, dat ze een bus later pakken.

Vanaf dat moment is het kleine dipje van eerder die dag vergeten en keert de energie terug in het kamp. Het publiek begint door te krijgen dat er geen directe politieke bedoeling achter het project schuilt en legt daarmee alle eerdere bezwaren naast zich neer.Ironisch is het bord dat de aandacht moet opeisen, waarop met een hashtag wordt gevraagd mee te tweeten over de actie. De passanten zo ver krijgen om sociaal mee te komen doen is misschien net te hoog gegrepen, maar een mooie voorstelling is het wel.