Bij openingsact Opiate Sun is het de bluesgroove die direct opvalt. Gitarist Wessel Hoogeveen weet een retrogeluid te produceren dat soms een beetje aan een jammend Pink Floyd doet denken. In een set van een klein half uur, die start met een handjevol bezoekers en eindigt met een kleine zeventig man in de zaal, gaat de avond waardig van start. Met interessante tempowisselingen, heerlijke riffs en doominvloeden houdt Opiate Sun de aandacht goed vast.

Maar wanneer alles voluit staat, verliest de zang vanavond toch een beetje zijn kracht. Of dit komt door technische of persoonlijke redenen is onduidelijk, maar het minpuntje wordt met gemak gecompenseerd door het enthousiasme waarmee de muziek wordt gebracht. Na dertig minuten zijn daar al de pijnlijke woorden dat er nog slechts twee nummers op het programma staan. Het podium blijft verlaten achter, maar niet voor lang. De bezoekers worden op hun wenken bediend en na de toegift is het dringen geblazen om de tafel met shirts en cd’s.

Aan alle oerdriften is vanavond gehoor gegeven. Met een volle maag, misschien een kleine piep in de oren en een waardevolle toevoeging voor de platenkast keert de oermens huiswaarts.