Met een afwisselende set laat DJ Funkstyle horen dat vele muziekstijlen moeiteloos in elkaar kunnen worden gemixt. De zaal vult zich langzaam met een babbelende menigte die, onder het genot van een drankje, het weekend of de werkweek doorneemt. Een enkeling schudt de heupen al een beetje los op de fijne klanken in de zaal, maar voor de echte dansjes wil het publiek eerst beweging zien op het podium.

Helaas is er naast alle grappen ook slecht nieuws te melden. Anton Goudsmit heeft na negentien jaar besloten zijn prioriteiten te verplaatsen naar andere projecten dan NCC. Op zijn plek staat Rory Ronde, de gitarist uit de band van Wouter Hamel. Dat de beste man gewend is aan het bandleven en zijn mannetje staat op een podium is zeker. Zonder angst trekt hij bij iedere solo zijn gitaar volledig open en doet hij zijn stinkende best zijn voorganger te doen vergeten.

Waar in vele muziekgenres de solo’s van de setlist zijn verdwenen, is dit bij het jazzgenre volstrekt ondenkbaar. New Cool Collective is hier geen uitzondering op: tijdens bijna alle nummers krijgt ieder individu zijn moment in de spotlight. Benjamin Herman is als charismatisch frontman de perfecte leider van de groep. In de schijnwerper staat hij zijn mannetje en hij bespeelt zijn sax zoals maar weinigen dit kunnen. Maar tijdens de solo’s van David Rockefeller op trompet of schuiftrombone, of van Willem Friede op de toetsen, staat hij – met een twinkeling in zijn ogen – net als het aanwezige publiek ademloos toe te kijken.