Broadcast – Corporeal
Een mix van rauwe, knetterende elektronische effecten en dromerige jaren zestig vocalen; wat een mooie stijl heeft die band Broadcast zeg! Logisch dat Warp Records ze heeft getekend. Het album Tender Buttons is een pareltje, waar onder andere het nummer Corporeal op te vinden is. De band is overigens geen nieuwtje en bestaat zelfs niet meer. Afgelopen jaar is zangeres Trish overleden aan een hardnekkige longontsteking in combinatie met de Mexicaanse griep. Vreselijk, en super fokking heel erg kut.
Luik – We’re Both Extermined
Owls vind ik tot nu toe de beste plaat van 2012. De plaat staat vol mooie liedjes met een donker tintje, dat spreekt me erg aan. Het eerste nummer dat ik van ze hoorde was We’re Both Extermined, dat kwam omdat ik hun supermooie clip voorbij zag komen op YouTube. Ik heb ze toen gelijk twee keer achter elkaar live gezien op Eurosonic/Noorderslag. Of was het nou drie keer?
Lola Kite – W’ter
Toen ik het nummer W’ter voor het eerst hoorde was ik helemaal om. Het nummer stond direct op de instant repeat en ik kon er geen genoeg van krijgen (nog steeds niet overigens). Was dit het nieuwe geluid van Lola Kite? Nou nee, niet precies. Ik had toch wat anders verwacht en vond het album als geheel toch niet zo leuk. Typisch gevalletje van smaken verschillen misschien. W’ter is in ieder geval mijn favoriete nummer.
Beak> - Backwell
Ik ben helemaal fan van Geoff Barrow (bekend van Portishead). Ik like al zijn sideprojects, retweet al zijn tweets en moet lachen als hij ook lacht. Zoiets. Een nieuwe plaat van z’n sideproject Beak> komt eraan in mei en in dezelfde maand komt hij ook nog eens met een compleet nieuw project genaamd DROKK. De paar nummers die daar van uitgebracht zijn heb ik al het apelazerus afgespeeld. En dan heb ik het nog niet eens gehad over het fantastische concept dat achter DROKK schuil gaat.
Cloud Nothings – Wasted Days
Ik las enthousiaste verhalen over een show van Cloud Nothings op showcasefestival SXSW en besloot het zelf maar eens te checken. Ik was meteen enthousiast. Die stem van die kerel, de dikke rauwe sound en lekker hard dat het gaat! Dat mag van mij wel weer vaker, neem Cloud Nothings maar als voorbeeld. Ps: Het nummer Fall In op hun nieuwe plaat is KUT.
Sleigh Bells – Demons
Vroegâh stond ik vooraan bij Poison The Well, vuist in de lucht en gáááán! Nu stond ik achteraan hipster te zijn en ik vond het grappig om te ontdekken dat de oude gitarist van Poison The Well nu succesvol is met Sleigh Bells. Sleigh Bells Comeback Kid en Demons zijn lekkere nummers. Goed voor de schoonmaak ook. Live zijn ze gaaf.
Boards Of Canada – Hi Scores
“Overrated!” Dat zeggen veel IDM-liefhebbers en producers. Cup of shut the fuck up is wat ik daarop tegen ze te zeggen heb, want niemand komt aan Boards of Canada. Het klinkt overdreven, maar BoC is heilig voor mij. Ik heb nog nooit, echt nog nooit, zolang naar dezelfde platen geluisterd als die van BoC. Als iemand mij vraagt wat ik op muzikaal vlak het allesbeste vind, is het niet Jimi fakkin’ Hendrix maar Boards of Canada met Geogaddi. Wat veel mensen niet weten is dat je dat album achterstevoren kunt afspelen en zo (bij sommige) totaal nieuwe nummers kunt horen.
Aphex Twin – Heliosphan
Eigenlijk ben ik een enorme liefhebber van ambient. Grote namen in het genre zoals Autechre, BoC, Aphex Twin en nog wat anderen komen regelmatig in m’n lijstje voor. Meestal zet ik het op als ik wil ontspannen of als ik met school bezig ben. Dankzij deze muziek lukt het me om te concentreren en af te studeren. Selected Ambient Works van Aphex Twin is m’n favoriet.
Massive Attack – Paradise Circus (Gui Boratto Remix)
Heligoland, het vijfde album van Massive Attack is het beste wat 2010 te bieden had. Want wat is 'ie toch mooi! Ik kocht het album op vinyl (thanks Johan!) en kreeg daar een extra plaat bij met remixes en b-kantjes. Daar staat een remix op van Gui Boratto en ik moet zeggen dat ik nog nooit zo’n goede remix heb gehoord als deze. Zo moet je dus een remix maken. ‘Nuff said.
Nathan Fake – Outhouse (Main Mix)
Deze draai ik graag op feestjes.
Autechre – Netlon Sentinel
Tim Kuik kom er maar in, want jaren terug downloade ik de hele discografie van Autechre. 21 stuks aan EP’s en albums (een heel avontuur dus). Ik wist niet waar ik moest beginnen en vond al snel het oude werk te gek. Inmiddels begin ik het nieuwere werk meer te waarderen en dat zegt veel over de kwaliteiten van Autechre. Ik vind het tof om te horen dat bands/producers door de jaren heen door evalueren naar een bepaalde sound. Autechre is wel echt een favoriet voor me.
Emika – Pretend
Emika is DE ontdekking van 2011. Haar debuutalbum is fantastisch en ik vind het een schande dat ze nog zo weinig opgepikt is. Een vrouwelijke producer uit Bristol (nu Berlijn) die een moderne sound heeft neergezet. Ik raad dan ook iedereen aan om het even te checken.
Com Truise – VHS Sex
Hoe VET, hoe DIK en hoe retro 80’s kan het zijn? Als dit nummer op een feestje wordt gedraaid dan kan het feestje al niet meer stuk. Hoppa, volume op tien en brak de volgende dag. Zo gaan die dingen. Com Truise werkt overigens ook goed met het schoonmaken van je huis.
Daily Bread – Loverst
Vriendjes die ik het allerbeste toewens. En met zo’n kneiter van een single wens ik ze een ultra-mega-super nummer één hit toe in de hitlijsten van miljoenmiljard verschillende radiostations! Zo die zit, maar terecht. Ik vind het nummer ongelooflijk catchy en die clip is ook al zo prachtig. Ook fantastisch dat hun sound zo door geëvolueerd is. Petje af, go DB!
M83 – Midnight City
DIK! Hurry Up, We’re Dreaming vind ik de beste plaat van 2011. Ik wil ze live zien!
Spinvis – Ronnie knipt zijn haar
Ik heb Spinvis dit jaar eindelijk live kunnen zien. Twee keer zelfs! Normaal vind ik Nederlandstalig in muziek echt vreselijk maar Spinvis mag dat. Spinvis mag alles eigenlijk, want hij is the man. Ook al is zijn laatste plaat goed, zijn s/t is een klassieker en blijft de beste Nederlandse plaat ooit gemaakt.