Na het heftige weekend van drie shows en vele kilometers, hebben we maandag een dagje vrij. Nouja, vrij… vrij… in de vrije tijd zitten wij meestal in de auto! Ditmaal op naar Leeds, waar we slapen, chillen en eten bij vrienden. Eenmaal aangekomen zijn we dolblij eindelijk weer eens te kunnen koken, want de pizza, afhaalwok en benzine-station-broodjes kwamen ons bijna letterlijk de neus uit. Dus pasta-du-BlackboxRed wordt het!
BlackboxRed battling some UK sparrows - part two
'En hoe maak je een stel muzikanten echt blij? Juist, een huis vol met vintage instrumenten!'
BlackboxRed zette zelf een UK tour op ter promotie van hun UK release van de Battle the Sparrows EP. Het duo vertrok voor elf dagen naar Engeland om daar in totaal zes shows te spelen kris-kras door het land. Een verslag van het grote avontuur kon niet uitblijven.
Part two – Manchester, Ipswich, Oldham, Leeds
De volgende dag vertrekken we naar Manchester. We hebben er veel zin in, want de venue én de bands waarmee we spelen klinken veelbelovend. We spelen vanavond in de venue met de opvallend Hollandse naam Kraak. Ja, hoor Engelsen dat maar eens uitspreken… ze bedenken zelf de naam en spreken het vervolgens uit als “KRAK” of “CRACK”. Apart volk, die Engelsen!
Eenmaal aangekomen is het nog best een opgave de bestemming te vinden. Op het plein een steegje in en daar een smal doorgangetje door en dan de eerste deur, de trap op en dáár is het! Het valt dan ook niet mee om de backline naar binnen te krijgen. Maar Kraak is een heel erg leuk zaaltje. Er hangt een gezellige sfeer, er staat een geïmproviseerd podium en wat relaxte banken om op te hangen. Ook krijgt dit podium steeds meer naamsbekendheid. Zo stonden vorige week mijn persoonlijke helden van WU LYF nog op dezelfde planken.
Vanavond spelen we met de bands Emperor Zero en Naked on Drugs. De jongens van Emperor Zero zijn verantwoordelijk voor het hele festijn en hebben er dan ook flink werk van gemaakt. Een van de ideeën is om de optredens wat visuele kracht bij te zetten door films op de achtergrond af te laten spelen. Van te voren vertel ik hem: “Well, we like girls with guns… so if you could find something that includes both…”, en daar komt zijn vriendin aan met een dvd van Resident Evil 2! Perfect! Naked on Drugs opent de avond. De vloer is gevuld met een stel hippe Britse jongeren die á-la Ian Curtis (Joy Division) op de muziek van Naked On Drugs bewegen. De jongens van de band zijn niet naakt, maar waarschijnlijk wel aan de drugs. Ze spelen een mengelmoes van indie/new wave met een klarinet (!). Vervolgens mag Emperor Zero, waarvan zanger Matt zo een van de leden van Hurts had kunnen zijn. Erg bandje met een typische Manchester sound.
En dan is het showtime voor ons! De hipsters staan weer in positie, de dvd zit in de speler, we kunnen van start! Het publiek is enthousiast en ook bij ons ontpoppen de Ian Curtis-moves zich vooraan het podium. We slaan en raggen en zweten zo hard dat de dvd er van begint te haperen. Kraak is voor ons echt een perfecte venue met de juiste sfeer en gezellig publiek. Hier komen we graag nog eens terug!
Na het muzikale geweld rijden we naar ‘Hotel Jeff’ – een supergoeie gast waar we twee dagen zullen verblijven. Even een biertje bij hem in de keuken en dan snel naar bed, want Jeff heeft ons beloofd morgen alles van Manchester te laten zien!
Manchester’s rock and roll geschiedenis in acht uren
Om tien uur ‘s ochtends gaan we van start. Vriend Jeff, voor de dag omgedoopt tot city tourguide, neemt ons mee naar hartje Manchester. Voor degene die geïnteresseerd is in de muzikale geschiedenis van Manchester moet zeker een dag met hem op stap gaan. Alles waar ik het afgelopen jaar zoveel over gelezen en geschreven heb zie ik nu eindelijk in het echt.
Het begint al goed: tegenover hem woont de gitarist van Happy Mondays, aan het eind van de straat de manager van New Order en ging er iemand van The Smiths naar school bij hem om de hoek? We rijden naar een grote muziekwinkel en vermaken onszelf daar met een ‘synthgitaar’ die een beetje klinkt als een slecht voorgeprogrammeerd keyboard van de Aldi.
Vervolgens gaan we verder het centrum in. Van winkelcentrum tot Afflecks Palace (complex met vijf verdiepingen alternatieve kledingwinkeltjes), het museum met over industriele revolutie, de plaats van Hacienda, de kantoren van Factory, het naamplaatje van Tony Wilson en de plaats van de Free Trade Hall. Gelukkiger kun je mij bijna niet maken, maar als extraa’tje neemt hij ons mee naar de studio van een goede vriend. En hoe maak je een stel muzikanten echt blij? Juist, een huis vol met vintage instrumenten! Een kopje thee drinken bij de beste man loopt uit op een vier uur durende jamsessie. Om half twaalf ’s avonds is het voor ons allemaal toch echt tijd om te gaan. Cultureel verantwoorder dan dit kun je het niet krijgen.
Ik ben me ervan bewust dat muzikanten vaak praten over het ‘onderweg zijn’. Maar dat is niet zonder reden, want ook bij ons is dat de bezigheid die de meeste tijd in beslag neemt. En niet zomaar wat tijd, vooral met de reis van Manchester naar Ipswich. In totaal kost het ons zeven uren om op de plaats van bestemming te komen. We staan zo lang vast in de file dat we eindeloze kaartspelletjes hebben kunnen spelen.
Maar, daar zijn we dan: The Swan in Ipswich is waar het feest vanavond plaats zal vinden. Ook deze plaats is voor ons niet onbekend, want vorig jaar startten we hier onze tour. De oude tourposter hangt dan ook nog aan de muur van de bar, gesigneerd en wel!
Al snel ontmoeten we ook de andere band van vanavond: The Disreali Gears. Het zijn drie gezellige jongens en een gezellig meisje waarmee we het al snel goed kunnen vinden. Zangeres Tea schijnt trouwens Zuid-Afrikaans te zijn (“Ik kan Ofrikoans”) en zegt vrolijk “goedemorgen” en “goede avond” tegen ons.
De show in Ipswich is leuk en toch ook apart. De pub is niet heel erg underground en er ligt gewoon gezellige vloerbedekking. Ondanks dat kunnen we er toch een ruige show kwijt. Collegabandje The Disreali Gears is verrassend goed en als mooie afsluiting van de avond drinken we met elkaar en het barpersoneel nog wat gratis biertjes. Dan is het tijd voor bed. We slapen met beide bands een beetje geïmproviseerd boven de kroeg. Blijkbaar vindt het barpersoneel het nodig om tot vijf uur een eentonige baslijn op volume elf te draaien. Of het nu irritirend of hypnotiserend is weten we niet, maar slapen zit er in ieder geval niet in.
De volgende ochtend rollen we ons slaapzakje op en stappen half slaperig de auto in. Op pad naar Oldham. Het zonnetje schijnt en we zitten dan ook lekker in ons T-shirtje. We hoorden wel horrorverhalen van meters sneeuw in het noorden, maar konden ons dat hier niet voorstellen. Niets is minder waar… binnen vier uur zien we bijna alle vier seizoenen voorbijkomen. Tegen de tijd dat we in de buurt van Oldham zijn, ligt de sneeuw heuswaar op de heuvelruggen.
Oldham: De stad waar de wereld eindigt. De helft van de wegen in het centrum zijn gesloten en onder constructie, de gebouwen zijn vervallen, de bevolking is er onaantrekkelijk en het accent is onverstaanbaar. Waar zijn we nu weer beland? Venue The Castle ziet er nog erg dicht uit en we besluiten dit stadje eens te onderzoeken. Er is een soort hoofdstraat waar we minstens twintig snackbars zitten die zich specialiseren in gefrituurde kip. Het waarom is ons een raadsel. Meer dan de snackbars en een sletterige nachtclub is er ook niet te vinden hier. Terug bij de venue is er niet echt een plan voor de avond… een beetje bier drinken, een beetje soundchecken, nog een beetje bier drinken. Showtime is (pas) om elf uur en dus wachten we geduldig af. Het is onze allerlaatste show van de tour en geven daarom absoluut alles op dat podium! Het is hard en ruig en er klinkt een goed applaus vanuit het publiek – wat overigens bestaat uit mannen met het kapsel van Liam en Noel Gallagher.
Die negen dagen tour hakken er toch wel flink bij in en we zijn na deze show dan ook compleet gebroken. Ons laatste tripje is terug naar Leeds, waar we het weekend vullen met eten koken, de tourist uithangen en biertjes drinken in hippe bars. Op zondag 8 april pakken we de auto weer in (he, het past nóg beter, zijn we wat verloren onderweg??) en rijden terug naar Hull, waar dit keer The Pride Of Hull op ons ligt te wachten. De slaaphut van twee bij een is nu geslonken naar een bij een, maar we redden ons er prima. Een tequilla cocktailtje, een nog slechtere coverband en een behandeling van de massage stoel… We genieten nog even na van deze mooie week!
De speciale poster editie van Battle The Sparrows is te koop bij live-optredens van BlackboxRed of online via EekRecordings