Het is negen uur ’s avonds. Vijf mensen drinken aan de bar een bakje koffie. Aan een tafeltje voorin de zaal draaien vier heren, netjes in pak, een compleet scala aan 10-inch-plaatjes. The Castaways, The Kaisers, The Hollies en zelfs The Beatles passeren de revue. Naarmate de zaal langzaamaan voller stroomt, weet het publiek wat hen te wachten staat: een Britse popinvasie. Of beter gezegd: een Tilburgse/Rotterdamse/Veenendaalse popinvasie. Wat hierdoor automatisch opvalt is dan ook het feit dat het publiek ouder is dan normaal. Om kwart over tien volgt een korte soundcheck. ‘Goedenavond Sneek, wij zijn The Kik!’ aldus frontman Dave von Raven. Bij het laten vallen van het woord ‘Kik’ dendert hun eerst track ‘It’s Gonna Be Alright’ door de speakers.
Deze sound lijkt het publiek in het begin weinig in beweging te brengen. Gezelligheid staat centraal, blijkt wanneer men tijdens het spelen meer met elkaar in gesprek is dan aandacht te besteden aan de muziek. Daarentegen waagt een vrouwelijke enkeling vooraan een onvervalste twist uit de hoge hoed te toveren. Rechts voorin de zaal staat een meneer van rond de zestig die de swing danst. Zijn uithoudingsvermogen en energie spreken de woorden Let The Good Times Roll. Dit in tegenstelling tot de andere bezoekers.
Muzikaal gezien kan The Kik voortborduren op een prima staat van dienst. In een zeer kort tijdsbestek hebben de heren al de nodige nummers geschreven. In januari van dit jaar was hun eerste jamsessie en in mei stonden My Eyes Are Dry en Still Hoping al bij Excelsior Recordings in de schappen. Beide nummers maken echter weinig los bij het publiek. De ommekeer ontstaat wanneer het romantische If I Let You Go gespeeld wordt. De aandacht verplaatst zich naar het podium. Ook de interactie tussen het ietwat stugge publiek en de sympathieke Rotterdammer Dave verloopt soepeler dan voorheen. Kortom, het ijs is gebroken.
In verschillende media is de muziek van The Kik vergeleken met die van The Beatles, Beach Boys, The Hollies en The Kinks. Weliswaar is de muziek niet baanbrekend maar tijdens een vrijdagavondje Bolwerk word je meegevoerd in een tijdreis naar de Jaren 60. Flowerpower, provo en nozems. Je kunt het hier zien, horen, voelen en zelfs, als je goed je best doet, ruiken. Tijdens het nummer Lonely For You snoert de band definitief alle monden. Het refrein swingt aan alle kanten.
Tijdens het Nederlandstalige Cleopatra, lijken de aanwezigen er meer zin in te krijgen. 45 minuten aan ouderwetse beat lijkt zijn werking te hebben in het Bolwerk. Maar plots stopt de muziek. Einde concert. De helft van het publiek schreeuwt oprecht ‘we want more!’. Helaas voor hen zit het repertoire van The Kik er helemaal doorheen. Al met al kent de avond dus twee kanten. De positieve kant is dat het stugge publiek in het Bolwerk blijkbaar stilaan genoten heeft. De keerzijde ligt hem in het feit dat de tracklist langer zal moeten om het publiek in Sneek echt te overtuigen.
---
Wie: The Kik
Waar: Het Bolwerk te Sneek
Wanneer: vrijdag 23 september 2011
Opkomst: 40 mensen
De doldwaze tijdmachine genaamd The Kik
Een avondje in Sneek met als motto ‘ken je klassiekers.’
Als upcoming Nederbeat band toert The Kik in hun kekke busje door het hele land. ‘Pay What You Want’ is het devies van de avond in Sneek. Men bezoekt het optreden en geeft later het geldbedrag waarvan zij vinden dat dit het waard is. Uiteindelijk hebben slechts veertig Snitsers de moeite genomen om deze beatinvasie mee te maken. Ze nemen voor 45 minuten plaats in de tijdmachine die The Kik heet.