Het openen van de avond is vanavond weggelegd voor Greyline. Het Fries/Gronings kwartet kwam vorig jaar met hun langverwachte tweede plaat, die goed werd ontvangen in binnen- en buitenland. Daarna werd het wat stiller rond de band, maar met een net uitgebrachte split met Otis op zak verschijnt de band weer in beeld. Vanavond treffen ze een redelijk aantal bezoekers in Asteriks, die zeker voor een deel speciaal voor Greyline zijn gekomen.
De muziek verschilt opvallend per nummer. Sommige nummers hebben een Queens of the Stone Age feeling, terwijl er ook pure metalnummers tussen zitten. Met veel energie, klasse nieuwe nummers van de net uitgebrachte split en de betere nummers van de vorige releases, zet Greyline een uitstekend optreden neer, dat wel wat meer enthousiasme bij de stugge bezoekers los had mogen brengen.
Brontide op weg naar de top
Post-rock revelatie Brontide kwam dit jaar met debuutplaat Sans Souci, welke door elk groot Engels muziekblad werd opgepakt. Speciaal voor deze ene show komt Brontide met de auto naar Nederland. Helaas valt een gedeelte van het optreden in het water door technische problemen. Duidelijk gefrustreerd, vooral de drummer is woest, spelen ze met net een beetje meer agressie waardoor het een extra enerverend concert wordt. De uitgekiende gitaarpartijen en een heel dik basgeluid zorgen samen met de losgeslagen drummer dat Brontide boven de middelmaat van veel post-rock bands uitstijgt en binnen het genre op weg naar de top is.
Vlaamse talenten
De main act van vanavond, Steak Number Eight, stond al eerder in Leeuwarden. Als 16/17 jarige broekjes bliezen ze met overmacht de rest van Vlaanderen Roept in Romein weg. Als band zijn ze inmiddels duidelijk gegroeid. Niet alleen zit de muziek een stuk beter in elkaar en is de live performance overtuigender, ook werden ze destijds door hun ouders gereden terwijl ze tegenwoordig met een paar man personeel touren.
De jongste winnaars ooit van de Humo Rock Rally moeten het helaas doen met een flink afgenomen aantal bezoekers, maar dat staat ze niet in de weg om compleet te overrompelen. Post-metal, sludge, post-rock, hoe je het ook wil noemen, het is overweldigend hard en met een dusdanig lef en enthousiasme gespeeld dat je je afvraagt waarom de zaal niet overvol staat. De nummers zijn lang, maar vervelen vrijwel geen moment, en van de kneiterharde erupties waarbij de zanger z’n longen leeg schreeuwt valt je mond open. De nummers van de nieuwe plaat zijn net wat pakkender dan de oude songs, waardoor de variatie goed is. Een memorabel optreden die helaas door veel potentiële liefhebbers werd gemist.