Florian Wolff is een innemende verschijning zoals hij op het podium staat in zijn nonchalante hesje en met de hippe zwarte bril. Met zijn band rondom hem brengt hij op charmante manier zijn niets-aan-de-hand pop, die gelukkig vaak genoeg een ruw randje heeft om niet te zoet te worden. Zijn stem klinkt aangenaam bekend en doet denken aan Lenny Kravitz. Dat kan komen door zijn uiterlijk dat veel van dat van Kravitz heeft. In ieder geval speelt hij een boeiende set, waar jammer genoeg nog niet één nummer echt uitspringt. Als hij zo'n nummer weet te schrijven dan ligt er voor Florian Wolff een mooie toekomst in het verschiet en is dit misschien wel één van de laatste keren dat hij te zien was zonder menigte gillende meisjes.

Hoe anders is dat bij Jelle Paulusma. Paulusma is geen meisjesmagneet en dat zie je terug in het publiek. De gemiddelde leeftijd komt niet onder de veertig. Gekleed in een bruine trainingsbroek brengt hij een vorm van folkrock, doorspekt met intelligent gitaarspel. De band heeft duidelijk plezier in het spelen en dat wordt nog eens onderstreept door Paulusma die halverwege het concert zegt dat ze wat hem betreft de hele avond en nacht doorspelen.

Dat zou helemaal geen straf zijn want het is heerlijk om de band te horen spelen. Het niveau ligt continu hoog en Jelle Paulusma’s diepe stem is een genot om naar te luisteren. Enkele nummers steken er echter bovenuit. Vooral “Friends”, een al in 1993 geschreven en uitgebracht nummer dat nu een tweede kans krijgt is een pareltje. De samenzang van Jelle Paulusma en zijn broer Coen in het refrein is van buitengewone schoonheid die alleen nog overtroffen wordt door de hartverscheurend mooie gitaarsolo aan het einde. Afsluiter “Fallin’” is al net zo mooi met al die verschillende gitaarlagen. Het laat nog maar eens zien dat er deze avond echte rasmuzikanten op het podium stonden.

---
Wie: Florian Wolff en Jelle Paulusma
Waar: Podium Asteriks
Wanneer: 15 oktober 2011