We schreeuwden het al over het weide veld van Into the Great Wide Open, voordat het eigenlijk officieel de wereld ingeholpen mocht worden: “WE SPELEN OP EUROSONIC!!”. Tussen onze drukke werkzaamheden op Into the Great Open door, kregen wij dit nieuws te horen van Meta Witkamp. De reden dat we op Eurosonic spelen hebben we te danken aan het Freesonica project, waarvoor wij dit jaar geselecteerd zijn.
Inmiddels zijn we druk bezig met Freesonica. We krijgen regelmatig consults. Met manager Ton van der Werf gaan we aan de slag met marketing en media, we kijken naar onze podiumpresentatie met Robin Feenstra, hangen dagenlang in de studio en spelen tussendoor op allerlei podia in plaatsen van Burgum tot Groningen en Leeuwarden.
Het is goed, en toch ook en beetje raar om op deze manier met je band bezig te zijn. Vorige week startten we onze eerste sessie podiumpresentatie; ter voorbereiding een vragenlijst. ‘Hoe ziet je ideale Lowlands aankondiging eruit?’ –nu wil het zo dat wij al eens aangekondigd zijn op Lowlands 2010, maar om die ideaal te noemen..(als volgt geschetst: “Hoe heten jullie?” “BlackboxRed!” “wat?” “BLACKBOXRED!” “redblox…blac…ra…box……” “nee!” “zeg het zelf maar even” “Wij zijn BlackboxRed!! En gaan we al naar huis Lowlaaaands??” “neeeee,fieetfieeeew,yeah, bier!”).
Als ideaal vulden wij dus maar in: door Nicolette Kluyver, omdat ze een tof wijf is. Of anders door Bertus Blaauw himself (himself? Ja! Want Bertus is de programmeur van Lowlands). Ideaal zou zijn dat Bertus zo trots is dat hij ons geboekt heeft, dat hij ons persoonlijk op het podium zal verwelkomen. Maar ach, dat zijn slechts flarden van toekomstdromen.
Goed, terug naar Freesonica. Hoe gaat zo’n traject nu precies in zijn werk, wat maken wij allemaal mee, wie ontmoeten we en is het artiestenleven echt bloed, zweet en tranen? Wij beamen van wel, want in de tweeeneenhalve maand dat we bezig zijn binnen Freesonica wordt er aan ons getrokken uit allerlei hoeken en is er al veel gebeurd.
“Stu- stu- studio!”
Dat zingen we altijd even kort voordat we de studio in Jellum binnenstappen, waar Remko van der Haring en Freek van der Heide al op ons zitten te wachten. Hoewel, ‘zitten te wachten’is niet de juiste omschrijving, want er moet veel gebeuren alvorens de opnamesessie kan beginnen. Kabels, microfoons, knopjes, computers, instellingen, programma’s en koffie moeten allemaal aangelegd, ingesteld en gezet worden. We bouwen de studio op en bespreken met z’n allen wat de bedoeling van de dag is. De eerste dag kiezen we twee hits uit waarmee we arrangerend aan de slag gaan en vervolgens de drum takes van op zullen nemen. We kunnen je alvast verklappen dat een van de twee nummers Scream Louder is geworden. We experimenteren een eind weg met z’n allen op deze eerste studiodag. Hi-hat in achtsten, zestiende en toch maar weer vierden. De crashes wel of niet aanslaan, de basedrum laten doorlopen of onderbreken…het komt allemaal aan bod. Uiteindelijk hebben we de drumtake erop staan en neem ik voor de vorm nog wat gitaar en zang op.
Dag twee van de studiosessie volgt een aantal weken later. Veel te vroeg stappen wij de studio binnen en beginnen vast met opbouwen, koffiezetten en jammen. Wanneer alles op zijn plaats staat kunnen we beginnen met het opnemen van de gitaar. Dit doen we gezellig met z’n allen in de studiokamer en niet in de muziekruimte. Waarom? Omdat we het gitaar signaal straks door drie grote versterkers tegelijk laten pompen! Heerlijk!
Er wordt druk gearrangeerd, gediscuseerd, ingespeeld, herschreven, opnieuw ingespeeld, gezongen, extra ingespeeld, extra ingezongen en geschreeuwd… maar na 11 lange uren in de studio staat het er voor beide liedjes helemaal op! We leggen het lot van de liedjes nu in de handen van Remko en Freek, die er ongetwijfeld een vette mix van inelkaar draaien.
Later meer.