Met Leo Lyons op bas, Chick Churchill op keyboard, Ric Lee op drums en Alvin Lee als zanger/gitarist werd in 1967 Ten Years After opgericht. Vele jaren later touren de heren, met een vervanger voor Alvin Lee, nog steeds de wereld rond. Ook al zijn ze respectievelijk 67, 63 en 64 jaar, de liefde voor harde rock is gebleven. De jonge gitarist Joe Gooch werd in 2003 toegevoegd aan de groep en juist deze factor binnen de rollatorband geeft Ten Years After weer nieuwe relevantie.

Wanneer de mannen het podium beklimmen, doemt de vrees op dat de beloofde rockavond niet zo intens gaat worden als aangekondigd. De bassist, drummer en toetsenist zien eruit alsof ze hun rollator nodig hebben om zich backstage voort te bewegen. Joe Gooch blijkt een ongeluk gehad te hebben. De precieze oorzaak is onverstaanbaar, maar de gitarist is genoodzaakt het gehele optreden te blijven zitten. Zodra de eerste tonen ingezet worden, blijkt van de eerste indruk absoluut geen sprake. Leo Lyons zet een basloopje in en begint verrassend stevig te headbangen. De andere leden houden zijn hoge tempo gemakkelijk bij. Gooch wordt geen moment belemmerd door zijn semi-zittende positie en knalt de ene na de andere solo de zaal in. Met name wanneer hij zich halverwege Big Black 45 op een simpel klapritme mag uitleven, is duidelijk dat hij volkomen terecht de plaats van Alvin Lee ingenomen heeft. Gedurende enkele minuten weet hij ogenschijnlijk onbeweeglijk maar voortreffelijk zijn gitaar te bespelen.

Gooch is niet de enige die zijn kunstje uitgebreid mag laten zien. Ook Ric Lee krijgt de gelegenheid om vanachter zijn drumstel even de hoofdrol te spelen. Op een eigen compositie, welke in feite niks meer is dan een tien minuten durende drumsolo, leeft de drummer op leeftijd zich volledig uit. Naast de indruk dat dit een moment is waar Lee elke avond naar toe leeft, biedt het ook de ruimte voor toetsenist Churchill om even wat chips en pinda's naar binnen te werken. Met goed gevulde mond staat de artiest tien minuten later weer helemaal klaar om de laatste helft van het optreden te spelen.

Vervolgens wordt nog hun grootste hit Love Like a Man gespeeld en ook het fantastische I Can`t Keep From Crying passeert de setlijst. Vanzelfsprekend sluiten de heren het optreden af met I'm Going Home. Anno 2010 klinkt het nummer nog net zo sterk als op Woodstock en Gooch schuurt voortreffelijk over het basisritme heen. Na een korte toegift is de show toch echt afgelopen. Ondanks dat de tijd de nodige sporen nagelaten heeft op de diverse leden van Ten Years After speelt ieder lid de sterren van de hemel. Zelf zeggen ze er van uit te gaan binnenkort nog een keer terug te keren naar Sneek. Laten we het hopen.

Wie: Ten Years After
Waar: Poppodium Het Bolwerk, Sneek
Opkomst: Uitverkocht