Na bijna drie jaar hard werken, eindeloos repeteren en spelen waar er maar gespeeld kon worden, is Vanderbuyst on the roll. De rock ’n roll, wel te verstaan, en dan de hardrockvariant, in het verlengde van Deep Purple, Van Halen en Thin Lizzy. Ondanks de snel groeiende populariteit neemt Vanderbuyst overigens nog steeds overal en nergens de instrumenten ter hande. ‘De ene avond sta je in een verrotte kroeg, de volgende in een zaal voor 400 man. Dat contrast is juist mooi.’ Romein was misschien klein en het publiek bleef vrij rustig, maar er werd zeker met volle teugen genoten.

Voorprogramma Lick staat met vijf man wat in de verdrukking op het kleine podiumpje in de foyer. De jonge band laat zich echter niet kisten en rockt zich vol overtuiging door hun set heen. Met franjes aan de microfoon, kunstjes met de mic-standaard, tongvertoon à la Gene Simmons, stadionwaardige poses – denk Freddy Mercury met vuist in de lucht - komt ieder jaren 80 hardrock cliché voorbij. Inclusief doeltreffende maar wat voorspelbare riffs en catchy refreintjes. Maar wat maakt het uit, want dat is precies waarvoor we hier zijn. Lick onderscheidt zich met zanger Nolle Groen. Hij heeft niet alleen een mond van hetzelfde formaat als Aerosmith’s Steven Tyler, maar kan zich ook vocaal met hem meten. Dat doen weinig hem na.

‘Het moet niet te ingewikkeld, het publiek moet de muziek gewoon kunnen snappen,’ zo stelt Willem Verbuyst, gistarist van Vanderbuyst. ‘Je moet de bas, de drums, de gitaar kunnen horen, je moet kunnen headbangen, en je moet het refrein kunnen meezingen.’ En dat is precies wat Vanderbuyst doet. Wanneer Verbuyst volledig losgaat tijdens het soleren, blijven bassist Jochem Jonckman en drummer Barry van Esbroek als pulserende basis voortdurend aangenaam aanwezig. Er gaat niks verloren, met zijn drieën zijn ze volledig in balans qua sound. Zoals ZZ Top, een powertrio waar de mannen ook fan van zijn. Een gevoelig momentje is vooralsnog nog niet in de set te bespeuren. Ook Thin Lizzy's romantische Don’t Believe A Word wordt op dezelfde energieke, doorstampende wijze gebracht. Lick’s Nolle Groen komt ook nog een coupletje meezingen. In de categorie covers komt verder UFO’s Rock Bottom nog voorbij.

Liefde voor dezelfde muziek schept een band, maar dat blijkt bij de ene muziekstijl beter dan bij de andere. Hardrock lijkt zo’n genre dat zich hier prima voor leent. Misschien omdat er vaak ook een blijk van herkenning is in kledingstijl, al zijn het vanavond vooral de bands die zich in jaren 80 hardrock stijl hebben uitgedost: verwassen band T-shirts, spijkergilets met badges, lange haren, dat werk. Toch hangt er saamhorigheid in de lucht: in de herkenning van invloeden van oude meesters als Eddie van Halen en Ritchie Blackmore, het gedeelde enthousiasme voor het energieke gevoel dat echt goede, drijvende hardrock opwekt, in het samen een biertje drinken. Verbuyst beaamt dat ook dat hardrock is. Jonckman: ‘Eigenlijk zijn wij dezelfde gasten als in het publiek.’ En na het optreden is de band dan ook gewoon in het zaaltje te vinden, om wat merchandise te slijten en te kletsen met deze en gene, tot uiteindelijk tegen enen de deuren echt op slot gaan.


Wie: Vanderbuyst, Lick
Waar: Poppodium Romein, Leeuwarden
Wanneer: zaterdag 5 februari 2011
Opkomst: een lekker volle foyer