Nog geen maand geleden kwam de nieuwe plaat van Klerkx & the Secret uit. Een plaat die behoorlijk afwijkt van het geluid wat we van Rob Klerkx gewend waren. Op Undertones gaat Klerkx terug naar de basis. Met vrijwel alleen akoestische instrumenten wordt met deze erg persoonlijke plaat een sobere, maar indrukwekkende wending gegeven aan zijn veelzijdige oeuvre. Bijzonder is dat op deze plaat geen drums worden gebruikt terwijl Klerkx toch vooral bekend staat als drummer van de band Moke. Wie vanavond echter was gekomen om te luisteren naar de ingetogen poëtische songs van Undertones kwam bedrogen uit.

Het voorprogramma doet al vermoeden dat deze avond anders wordt dan velen mogelijk hadden verwacht. Monstertux doet in thuisbasis Leeuwarden waarvoor ze zijn gekomen. Melodieuze zanglijnen en ritmische variaties houden het soms wat, overigens in goede traditie van bands als Placebo, monotone gitaargeluid en af en toe wat overheersende drums van de band toch boeiend. Dat Monstertux niet meer opkijkt van spelen in zalen als Romein blijkt uit alles; prima geluid, goede podiumpresentatie en een zichtbaar speelplezier. Hun indiesound staat als een huis.

Al na de eerste nummers van Klerkx & The Secret wordt het duidelijk; de avond krijgt niet het verwachte intieme akoestische vervolg wat je mag verwachten op basis van het nieuwe album van de band. In tegenstelling tot dat wordt de rest van de avond een zwerftocht door de Zuidelijke en Westelijke Staten van Amerika.  Bijgestaan door maar liefst drie gitaristen en een bassist wordt vrijwel elk nummer een schilderij van gitaarimpressies. We reizen door zuidelijke moerassen van bluesrock, dorre, melancholisch makende lapsteel-landschappen en hallucinerende westcoast-paradijsen.

Wilde het bloed van Klerkx vroeger toch kruipen waar het niet gaan kan en schoof hij tijdens optredens toch nog regelmatig achter zijn drumstel; vanavond bespeelt zanger Klerkx alleen de akoestische gitaar. Rory van der Graaff vervangt hem meer dan indrukwekkend. De overige bandleden van The Secret bespelen hun gitaarinstrumenten virtuoos, maar veelal minimalistisch dienend voor de prachtige totaalsound van de band. In deze band is geen plaats voor solisten en ego’s. Vrijwel elk nummer begint klein en akoestisch en wordt uitgebouwd tot impressionistisch en meeslepende vergezichten. Het typische westcoast-gevoel die tijdens diverse nummers langskomt wordt vooral opgeroepen door het melancholische lapsteel-spel van gitarist Jaromir Fernig en de fender jaguar-sound van gitarist Jelle Paulusma.

Opvallend is dat Jelle Paulusma, die overigens net een prachtig nieuw album heeft afgeleverd en die we vooral kennen als zanger van wijlen Daryll Ann, zich vanavond beperkt tot gitaarspel. Klerkx is vanavond de enige die zingt. Geen meerstemmige samenzang en achtergrondkoortjes; het wordt ook niet gemist. De weinig  opvallende, maar prettige zang van Klerkx voegt zich net als alle andere instrumenten geruisloos in het overweldigden totaalgeluid van de band.

Slechts voor weinigen bood Klerkx vanavond een indrukkende inkijk is zijn kunnen als veelzijdig muzikant. Voor de kleine intimiteiten van het nieuwe album Untertones werd in de set opvallend weinig ruimte geboden. Daarentegen werd groots en meeslepende muziek gemaakt; elke nummer kende vanavond een duizelingwekkende diepgang en aan alles merk je dat het bij Klerkx & The Secret onderhuids broeit. Hopelijk is dit een gevoel van urgentie om nog meer mooie, veelzijdige en meeslepende muziek te maken.


Wie: Klerkx & The Secret
Voorprogramma: Monstertux
Waar: Poppodium Romein, Leeuwarden
Wanneer: 19 februari 2011
Opkomst: circa 30 personen