Op de website van podium Asteriks stond het volgende ingepland voor vrijdagavond 23 september: De Hûnekop en freonen. De vraag die dan meteen opkomt is: "wie zijn eigenlijk die freonen van De Hûnekop?" Het bleek om de bands Chelsea Smile en Sparky's Revenge te gaan. Met zijn tweeën verzorgden zij het voorprogramma.

Chelsea Smile mocht als eerste aantreden en werd omschreven als hardcore uit de provincie. Hardcore met een hoofdletter H volgens de band. Die H stond dan weer voor hard. Daar was niets van gelogen want dat was het ook. Instrumentaal was het allemaal best in orde. De zang was ook niet heel erg slecht, maar wel vreselijk onverstaanbaar. Dat hoort misschien bij het genre. De stille momenten tussen de nummers waren wel erg chaotisch. De band kampte met behoorlijk veel feedback op de speakers en de zanger lalde daar wat vreemd doorheen.

Tweede band van de avond was Sparky's Revenge. Uit de aankondiging kwam niet veel meer naar voren dan dat de vonken er van af zouden spatten. Dat bleek grootspraak want veel verder dan de gebruikelijke amateurpunk kwam het niet. De luisteraar zal toch vooral het idee gehad te hebben naar een slap aftreksel van Weezer te luisteren waarbij de zanger er nogal vaak naast zat. Saillant detail was wel dat dit zijn tweede keer in de Blokhuispoort was maar de eerste keer om er te spelen. Waarom hij de eerste keer in de gevangenis was geweest werd niet helemaal duidelijk. Het was iets met een auto, drank en een boom.

Uiteindelijk betrad dan ook De Hûnekop het podium. Binnen afzienbare tijd toverden de drie mannen de oude recreatiezaal van de Blokhuispoort om in een bruisende boerenschuur. Het rammelde aan alle kanten en de nieuwe dure snaren van gitarist en zanger Emiel ontstemden na elke twee nummers. Toch wisten ze het publiek te boeien. De charme van De Hûnekop is dat het drie getalenteerde muzikanten  zijn die over onderwerpen zingen die uit het leven gegrepen lijken. Vrouwen verlaten hun mannen, bouwvakkers wachten op hun schaft en bier drinken is het favoriete tijdverdrijf. Het is een dwarsdoorsnede van de Fryske Wâlden die misschien hier en daar een beetje aangezet is maar griezelig dichtbij de realiteit komt. Alle grote "hits" kwamen voorbij met als uitschieter het massaal meegebrulde "Ien, Twa, Trije", dat opvallend vroeg in de setlist stond.

De Hûnekop bewees wederom het gevoel van de Friese arbeider goed te kunnen verwoorden. Hun vrienden waren daar minder bedreven in. De twee voorprogramma's verschilden nogal van de hoofdact en de avond was misschien meer compleet geweest als er bands hadden gestaan die dichter bij de muziek van De Hûnekop stonden. Overigens leken de leden van De Hûnekop behoorlijk enthousiast over de andere bands. Blijkbaar waren het echt hun vrienden...

Wie: DeHûnekop                                                                                                 
Waar: Podium Asteriks
Wanneer: 23 september 2010
Hoeveel: een kleine drie kwart van de zaal was gevuld.