Gezelligheid en goede muziek bij Tim Knol

Eerste en laatste nummer zijn onverwachte hoogtepunten

Tekst: Anne-Marie Böing Foto's: Marcel Poelstra ,

Het is volle bak in ’t Bolwerk als kersverse Edison winnaar Tim Knol Sneek aandoet voor zijn najaarstour. Sinds januari is de Hoornse twintiger als een speer gegaan: hij verscheen in menig krant, zijn debuutalbum kreeg lovende kritieken en de eerste single When I Am King werd op alle grote radiostations gedraaid. Ook Friesland blijkt enthousiast over de sixties sound van Knol.

Eerste en laatste nummer zijn onverwachte hoogtepunten

Het is volle bak in ’t Bolwerk als kersverse Edison winnaar Tim Knol Sneek aandoet voor zijn najaarstour. Sinds januari is de Hoornse twintiger als een speer gegaan: hij verscheen in menig krant, zijn debuutalbum kreeg lovende kritieken en de eerste single When I Am King werd op alle grote radiostations gedraaid. Ook Friesland blijkt enthousiast over de sixties sound van Knol, die een best indrukwekkende live band om zich heen heeft verzameld met onder meer Matthijs van Duijvenbode (Johan) en Anne Soldaat.

De support act is gitarist/zanger Tommy Ebben. Normaal speelt hij met zijn band The Small Town Villains, maar vanavond heeft hij alleen 'villain' Maarten Rischen meegenomen voor ondersteuning op de toetsen. Met z'n tweeën zetten ze een fijne set bluesy liedjes neer, soms stoer en swingend, dan weer ingetogen en gevoelig. Ebben heeft een pakkende, warme stem die uitermate geschikt is voor zowel ruigere nummers als voor zijn ballades. En als hij zijn lange bruine haren naar achter gooit, komt qua beeld en bezieling even vluchtig de gedachte aan Rory Gallagher voorbij gewaaid.

Een verrassend begin dan van Tim Knol: in plaats van zijn vertrouwde, typerende stemgeluid komen de eerste drie woorden van de show er galmend en vals uit. Er blijkt iets mis met de microfoon en terwijl de geluidsman aan het werk wordt gezet, besluit Knol impulsief om het liedje Don’t Expect Me Too Soon akoestisch te doen. Hij krijgt de zaal muisstil, het enige moment in de hele set. Zelfs tijdens de toegift met het emotionele Music In My Room kletst een groot gedeelte van het publiek gezellig door.

Wanneer het geluid weer goed zit, valt de band in met Clean Up en als een geoliede machine wisselt de band nummers van het debuutalbum en nieuw materiaal af. Met de nieuwe nummers laat Knol horen dat hij niet stilstaat in zijn geliefde roots hoek. Deze songs zijn wat langer, vertelt hij zelf, en dat lijkt te komen doordat er tussen de pakkende refreinen meer ruimte voor experiment is. Door ook nog wat meer te rocken dan op de plaat weet Knol te variëren terwijl hij trouw blijft aan zijn oorspronkelijke geluid.

Verbazingwekkend is het eigenlijk dat het publiek niet stil wordt van zo’n goede band. Overigens lijkt iedereen wel degelijk onder de indruk, want het applaus is keer op keer daverend, zeker na het prachtige Sounds Familiar en de afsluiter Sam. In dit laatste nummer zit een dwingend, krachtig gevoel dat nog niet eerder naar boven is gekomen en doet afvragen wat verder misschien nog achter die rustige uitstraling en blozende wangen schuilgaat. Maar dat is een vraag voor de toekomst. Vanavond is ’t Bolwerk enthousiast over wat Knol en band nu neerzetten: tijdloze gitaarliedjes en een relaxte, enthousiaste podiumverschijning.


Wie: Tim Knol
Waar: Het Bolwerk, Sneek
Wanneer: 9 oktober 2010
Opkomst: Dik 300