Een stilleven op het podium bij binnenkomst: een houten stoel met fluwelige bekleding staat klaar, ernaast een gitaar in een standaard. Wachtend op Rory Block. Net als meer dan 200 bezoekers, waarvan er een aantal bij het podium staat te dralen, om zich van een plekje dichtbij de Amerikaanse bluesheldin te verzekeren. Twee sets speelt ze, en een snelle toegift. Rory Block heeft geen band nodig om de volledige tijd te boeien.

 

Dat heeft twee redenen. Block heeft een waanzinnige gitaartechniek en het is fascinerend te zien en te horen wat ze uit haar gitaar haalt qua ritme en geluid. Ze wisselt voornamelijk af tussen oude nummers van de gitaristen die haar hebben leren spelen, zoals Son House, en zelfgeschreven liedjes. Klassiekers als Crossroads, Ramblin’ On My Mind en Me And The Devil worden echter ook vertolkt. Haar eigen werk klinkt minder bluesy en meer singer/songwriter; een fijne afwisseling, want rustiger voor het gehoor. Naast indrukwekkend gitaarspel bezit Block ook een heldere, krachtige stem, waar ze heerlijk mee kweelt en kreunt: we hebben tenslotte de blues.

 

Maar mevrouw Aurora Block is ook een praatgrage dame die haar kennis, verhalen en wijsheid deelt. Haar website leert dat het haar doel is om de Delta blues traditie te bewaren en tot  leven te brengen voor een 21^ste eeuws publiek. Ieder liedje heeft zijn eigen introductie. Ofwel een korte uitleg over de muziek zelf of een persoonlijke herinnering. Zo leren we dat Son House de blues en de gospel samenbracht, maar ook dat ze van haar thuis in Manhattan is weggelopen toen ze vijftien was. Achter haar grootste hit Lovin’ Whiskey blijkt de pijn van de verbroken relatie met een alcoholist te zitten. En voordat ze Mama’s Blues inzet, over de vergankelijkheid van een mooie buitenkant en de echte schoonheid van het innerlijk, verzucht ze: ‘Gray hair is so sexy…but maybe I’m strange.’ Soms klinkt Block wellicht een tikkeltje belerend voor ons nuchtere Friezen maar vermakelijk zijn deze verhalen wel en het geeft haar optreden een intiem randje. 

 

‘The blues ain’t a hat that you wear’ zingt Block bijna prekerig in haar eigen nummer From the Dust. Maar als de blues wel een hoed was, zou die haar erg goed passen. Deze doorgewinterde muzikante wordt met recht een van de grootste levende akoestische blues artiesten genoemd. En terwijl iedereen naar het podium staart, staat er links, een stukje van de meute af, één stelletje lief en innig te schuifelen op de Mississippi Blues.

Wie: Rory Block
Waar: Het Bolwerk, Sneek
Opkomst: ruim 200